διαδρομες

Τελευταίες λεπτομέρειες πριν την έξοδο, από το σπίτι, από τις υποχρεώσεις, από την τακτοποίηση της ζωής μας, στις διαδρομές του μυαλού και των δρόμων, της επικοινωνίας και της επαφής. Στην πόλη που ποτε δεν ησυχάζει. Κατεβαίνω τα σκαλιά. Ο αέρας έχει πάρει τη βραδυνό του άρωμα & διαπερνά όλα τα στέκια. Ανακατεύει τις γεύσεις και τις φωνές, τις εξομολογήσεις και τις αποκαλύψεις. Φτιάχνει το συναίσθημα της προσδοκίας & της φαντασίωσης. Είναι η προαιώνια αδημονία. Είμαι στο αυτοκίνητο έτσι όπως κυλάει νωχελικά στη νυχτερινή φωτισμένη άσφαλτο, με απαλή μουσική. Σε λίγο θα είμαι κι εγώ ένας μέσα στο πλήθος. Ανάμεσά σας. Περιμένοντας το πράσινο στη διασταύρωση, το ποτό στη μπάρα, το νεύμα στην ατμόσφαιρα, ή στην αίθουσα ενός κινηματογράφου. Μόνος ή με παρέα, ανάλογα με τη διάθεση, τη μέρα & ότι άλλο συνδιαμορφώνει αυτό που συμβαίνει. Άλλοτε καλό, υπέροχο & απρόβλεπτο κι άλλοτε απλώς συνηθισμένο & προβλέψιμο. Σκέφτομαι, πόσο εύκολα αλλάζει η διάθεση ενός ανθρώπου κάθε φορά, ανάλογα με τις στιγμές που βιώνει, πόσο εύκολα επιρρεαζόμαστε, από την περιρέουσα ατμόσφαιρα...

"Αλλά εγώ να στο λέω και να στο ξαναλέω, γιατί όσο κι αν νομίζεις πως δεν το λέω σοβαρά εγώ πάντα σοβαρά το έλεγα, από την πρώτη φορά που στο είπα,
Και να τριγυρίζω στη πόλη και να τη νοιώθω άδειος χωρίς εσένα,
Και να θέλω ότι θέλεις,
Και να νομίζω πως χάνομαι, αλλά να ξέρω πως πλάι σου είμαι ασφαλής, Και να σου μιλάω για ότι χειρότερο έχω μέσα μου..."
[sarah kane]
«Λαχταρώ».