Friday, November 30, 2007

Εικονες

[Σ. Λιούκρας «Φωτισμένα παράθυρα»]

Πόσο οικεία του είχε γίνει αυτή η εικόνα που την αντίκρυζε σχεδόν κάθε βράδυ. Ενα φωτισμένο παράθυρο. Ανάμεσα σε τόσα άλλα, σε κάποιο σπίτι, μέσ΄στην απέραντη πολιτεία. Με μια γυναικεία μορφή, καθισμένη τις περισσότερες φορές σ΄ένα μικρό τραπέζι σαν γραφείο, γράφοντας στο ημερολόγιό της, ή διαβάζοντας κάτι.
Μια εικόνα, όπως τόσες και τόσες άλλες, μια εικόνα που του τράβηξε όμως την προσοχή του, χωρίς να ξέρει ακριβώς γιατί. Μέσα στην ησυχία της νύχτας, ένα φωτισμένο παράθυρο.
Του είχε γίνει πλέον οπτασία που την περιμένει να τη δεί μόλις νυχτώνει. Μια εικόνα που έγινε σιγά- σιγά απαραίτητη. Κάτι σαν συνήθεια, πριν κοιμηθεί. Σαν ένα δικό του κομμάτι από τη ζωή του.
Πολλές φορές αναρωτήθηκε τί μπορεί να γράφει ή να διαβάζει. Πάντοτε εκεί, στην ίδια ακριβώς θέση κάθε βράδυ.
Και τί περίεργο συναίσθημα, αν κάποια φορά δεν ήταν εκεί, στην ίδια θέση όπως καθε βράδυ. Άρχιζε τις υποθέσεις για το πού να βρίσκεται, ή ακόμη μήπως έπαθε κάτι, και είναι το δωμάτιο σκοτεινό. Και περιμένει, και περιμένει μέχρι να γυρίσει, για να φωτίσει έστω και για λίγο, σαν πυρσός τα σκοτεινά μονοπάτια της ψυχής του.
Πόσες φορές συλλαμβάνει τον εαυτό του να κοιτάει το ρολόι, να την ξαναδεί και πάλι, εκεί στην ίδια θέση, να διαβάζει. Να διαβάζει μάλλον τα μαθήματά της, ή ακόμη και τα μελλούμενα...
..............................................
"Ώσπου κατέβηκε η ομίχλη / Αυτή η ανελέητη ομίχλη / που εμφανίζεται συνήθως / στις φευγαλέες ονειρώδεις πόλεις / που οικοδομούμε ανερώτιστα / μέσα σε ξένα μάτια"

[Κ. Δημουλά]

Labels:

14 Comments:

At 2/12/07 13:11 , Blogger Αγγελική Στ. said...

Πόσο πιανόμαστε μερικές φορές από εικόνες αγνώστων που μας κάνουν και ηρεμούμε ή μας φέρνουν στο νου πράγματα και νοιαζόμαστε γι' αυτούς κι ας μην τους ξέρουμε, και η παρουσία τους λειτουργεί καθυσηχαστικά για την δική μας ύπαρξη;

 
At 2/12/07 14:07 , Blogger fish eye said...

κακο να παρακολουθεις ξενα παραθυρα..δεν ξερεις που θα σε βγαλει..
θυμηθηκα μια ταινια του χιτσκοκ..χα..και μια αλλη που ειδα τελευταια αλλα το αλτσχαιμερ δε με βοηθαει να παρει..

αν εγω εμπαινα σε τετοια διαδικασια,και καταλαβαινα πως εχω να κανω με ενα μοναχικο ατομο,δεν υπαρχει περιπτωση να μην εβρισκα τροπο να επικοινωνησω..δεν θα αντεχα..ειδες πως δενομαστε με καταστασεις;γιατι αραγε;

εχθες ειδα το 4 μηνες 3 εβδομαδες και 2 ημερες..πολυ πολυ καλο!!

φιλια

 
At 2/12/07 16:07 , Blogger Caesar said...

@ sunshine,
Είναι κι αυτό μερικές φορές ανθρώπινο, κάτι σαν ένστικτο ίσως που φέρνει κοντά κάποια συναισθήματα, όπως αυτά που περιγράφεις :)





@ φεγγαραγκαλιες,
Μάλλον αναφέρεσαι στο "Rear Window" του Alfred Hitchcock, γνωστό και ως "Σιωπηλός Μάρτυρας" με τους James Stewart και Grace Kelly
από τα αξεπέραστα έργα τέχνης !!

Δύσκολες διαδικασίες λοιπόν με ξεχωριστές απαιτήσεις και ατραπούς...

Δεν το είδα το φίλμ που σου άρεσε, θα το επιδιώξω όμως:)

 
At 2/12/07 16:37 , Blogger Tradescadia said...

Μου θύμισε μια ιστορία δική μου η ιστορία σου: Όταν έδινα πανελλήνιες (πολλάαααα χρόνια πριν!) ξενυχτούσα ανελέητα κάθε βράδυ, πάντα με τα παντζούρια ανοιχτά. Στην απέναντι πολυκατοικία, υπήρχε πάντα τις νυχτερινές ώρες ένα φως αναμμένο, παρέα στο δικό μου. Κι έμπαινα κι εγώ στο συναρπαστικό κόσμο της φαντασίας και αναρωτιόμουν ποιος είναι εκεί μέσα και τι να κάνει άραγε. Δεν έμαθα ποτέ. Ήταν όμως η δική μου συντροφιά για έναν ολόκληρο χρόνο. ΄Ομορφα είναι τούτα τα παιχνίδια του μυαλού...

 
At 2/12/07 18:32 , Blogger Caesar said...

@ Tradescadia ,
Πιστεύω πως πολλοί έχουμε κρατήσει στη μνήμη μας κάτι ανάλογες εικόνες σε κάποια φάση της ζωής μας. Σαν σινιάλα διακριτικά, τυχαία, ή συνωμοτικά, μες στην καθημερινότητά μας και στο, γιατί όχι, συναρπαστικό & μοναδικό ταξίδι της ζωής μας ;)

 
At 2/12/07 19:41 , Blogger just me said...

Ο πίνακας του Λιούκρα μού θυμίζει κάτι από την ατμόσφαιρα και το παιχνίδι με το φως και τη σκιά (και βέβαια τη διαπραγμάτευση της urban isolation) του αγαπημένου μου Έντουραντ Χόπερ.

Το κείμενό σου μού θυμίζει, τι να σου λέω τώρα... μια αιώνια day-noght dreamer και μια σκηνοθέτρια κατά φανταστικών έργων ζωής....

(ΥΓ. πες μου για το υπέροχο τελευταίο τραγούδι, γιατί το αλτσχάιμερ καλπάζει... ξέρω ότι το ξέρω αλλά...)
:)))

Kαλή εβδομάδα

 
At 2/12/07 19:44 , Blogger just me said...

..."Εντουαρντ"!
(το αλτσχάιμερ που λέγαμε· απώλεια δεξιοτήτων...)
:)

 
At 2/12/07 21:16 , Blogger Caesar said...

@ just me ,
το "βραδυνό μπάρ" αν θυμάμαι καλά ήταν ένας πίνακας του Χόπερ που είχες αναρτήσει πρόσφατα & τον γνώρισα κι εγώ:)
Μου άρεσε ο τρόπος που ζωγραφίζει τους ανθρώπους!
Ενα πολύ ωραίο αφιέρωμα για τον Ε.Χ. εντόπισα εδω.

Το τραγούδι (αν εννοείς αυτό) είναι μια γαλλική βερσιόν του "The windmills of your mind" σε στίχους Marilyn & Alan Bergman, με την υπέροχη μουσική του Michel Legrand από το φιλμ "The Thomas Crown Affair" με τον Steve McQueen και την Faye Dunaway

 
At 4/12/07 15:59 , Blogger neutrino said...

μια ματιά στο "rear window", μια ματιά σ'έναν άλλον άνθρωπο. τι όμορφη η περιγραφή, πάντα μ'αρεσε να κοιτάζω τις σκιές πίσω από τις κουρτίνες..

 
At 4/12/07 23:36 , Blogger Caesar said...

@ νετρίνα,

Κάτι σαν θέατρο σκιών μέσα στην φωτισμένη χειμωνιάτικη νυχτερινή μας πόλη, που σε ταξιδεύει κάθε βράδυ...

"Σ΄αυτό το θέατρο σκιών τι περιμένω
πάλι θα σβήσουνε τα φώτα της οθόνης
και συ σαν σφίγγα θα μου το κρατάς κρυμμένο
ποιος είν΄ο θεατής και ποιος ο θεατρώνης"
[Α.Αλκαίος]

Kαλό βράδυ...

 
At 5/12/07 13:29 , Blogger 3 parties a day said...

Συχνά γινόμαστε κλέφτες. Των στιγμών των άλλων...
Μου άρεσε.

 
At 5/12/07 15:57 , Blogger Caesar said...

@ 3 parties a day σ' ευχαριστώ, για την κατανόηση ;)
Ο πίνακας φταίει :))

 
At 7/12/07 15:32 , Blogger ολα θα πανε καλα... said...

Πολύ όμορφος ο πίνακας.Έχω βρεθεί κι εγώ στη θέση σου.Γι αυτό και μου άρεσε πολύ αυτό το ποστ.Αν έχεις τίποτα κυάλια,ακόμα καλύτερα.

 
At 7/12/07 15:58 , Blogger Caesar said...

@ όλα θα πάνε καλά...
Οχι & με κυάλια, μιλάμε για κάπως ρομαντική ατμόσφαιρα & όχι κατασκοπευτική ;)

 

Post a Comment

Subscribe to Post Comments [Atom]

<< Home

Guests
counter on blogger