2008

Με την αισιόδοξη αύρα της νέας χρονιάς - πώς μπορεί να είναι αισιόδοξο κάτι τέτοιο όταν μειώνεται σταδιακά η ίδια η ζωή μας - ξαναπιάνουμε την πορεία μας από εκεί που την άφησε ο προηγούμενος χρόνος.
Με περισσότερες αναμνήσεις και εμπειρίες, που όμως ποτέ δεν είναι αρκετές, συνεχίζεται αδυσώπητα και μάλλον ανεξέλεγκτα το ταξίδι μας στον χωροχρόνο, κυνηγώντας τις προσδοκίες μας.
Μέχρι τον σταθμό της οριστικής αποβίβασης.
Ποτέ όμως δεν κατάφερα να συνειδητοποιήσω, πόσο μάλλον ν' αγγίξω την - στιγμή - ανάμεσα στο παρελθόν και στο μέλλον.
Αν η στιγμή όμως είναι μια ψευδο-τομή, το παρελθόν και το μέλλον δύσκολα χωρίζονται, επειδή είναι πάντοτε τεχνητώς ξεχωρισμένα.
Γεννιόμαστε στο μέσον των πραγμάτων, (in medias res) στη διάρκεια μιας άγνωστης πορείας χωρίς να γνωρίζουμε την αρχή της, τις συντεταγμένες και, πεθαίνουμε χωρίς να γνωρίσουμε το τέλος της, αν υπάρχει.
"Κάθε ψυχή είναι μια μελωδία που πρέπει να ξαναρχίσει", ψυθιρίζει ο Μαλλαρμέ και ο Μποντλέρ φωνάζει:"Πρέπει νάσαι πάντα μεθυσμένος. Εκεί είναι όλη η ιστορία: είναι το μοναδικό πρόβλημα. Για να μη νιώθετε το φρικτό φορτίο του Χρόνου που σπάζει στους ώμους σας και σας γέρνει στην γη, πρέπει να μεθάτε αδιάκοπα. Αλλα με τί; Με κρασί,
με ποιήση, ή με αρετή, όπως σας αρέσει. Αλλά μεθύστε. Και αν μερικές φορές, στα σκαλιά ενός παλατιού, στο πράσινο χορτάρι ενός χαντακιού, μέσα στη σκυθρωπή μοναξιά της καμαράς σας, ξυπνάτε, με το μεθύσι κιόλα ελαττωμένο και χαμένο, ρωτήστε τον αέρα, το κύμα, το άστρο, το πουλί, το ρολόι, το κάθε τι που φεύγει, το κάθε τι που βογκά, το κάθε τι που κυλά, το κάθε τι που τραγουδά, ρωτήστε τι ώρα είναι… και ο αέρας, το κύμα, το άστρο, το πουλί, το ρολόι θα σας απαντήσουν : Είναι η ώρα να μεθύσετε! Για να μην είσαστε οι βασανισμένοι σκλάβοι του Χρόνου, μεθύστε, μεθύστε χωρίς διακοπή! Με κρασί, με ποιήση, ή με αρετή, όπως σας αρέσει
[ Salvador Dali & Diego de Velázquez]