prix europeen de litterature

Ανάμεσα στο χάος των απογευματινών τηλεοπτικών ειδήσεων του Σαββάτου πρόλαβα ν' ακούσω για λίγο τη βράβευση της Κ. Δημουλά με το Ευρωπαϊκό βραβείο λογοτεχνίας Ευχάριστη είδηση ανάμεσα στα ψυχοπλακωτικά & ανούσια που ακούμε & ζούμε τον τελευταίο καιρό.
Οι εκάστοτε βραβευόμενοι ανήκουν σε μία από τις 47 χώρες-μέλη του Συμβουλίου της Ευρώπης. Η θέσπιση του Βραβείου Λογοτεχνίας αποσκοπεί στην ανάδειξη του σύγχρονου πολιτισμού της καθεμιάς ευρωπαϊκής χώρας ξεχωριστά. Το curriculum vitae όπως το έχει συντάξει η ίδια η Κ.Δ. είναι σχεδόν ποιητικό και έρχεται σε πλήρη αντίθεση κατά τη γνώμη μου με τα CV αρκετών, βαρύγδουπων & αλαζονικών τύπων που αυτοπροσδιορίζονται ως μέγιστοι στον μικρόκοσμό τους.
«Ένα βιογραφικό σημείωμα πρέπει, αφού γραφτεί, να μείνει επ’ αρκετόν καιρό κρεμασμένο στον αέρα από ένα τσιγκέλι αυστηρότητας, ώστε να στραγγίξουν καλά τα στερεότυπα, οι ωραιοποιήσεις, η ρόδινη παραγωγικότης και ο πρόσθετος ναρκισσισμός, πέραν εκείνου που ενυπάρχει στη φύση μιας αυτοπαρουσίασης. Μόνον έτσι βγαίνει το καθαρό βάρος: το ήθος που επέβαλες να τηρεί η προσπάθειά σου. Τα πόσα βιβλία έγραψε κανείς, πότε τα εξέδωσε, ποιες μεταφράσεις τα μεταναστεύουν σε μακρινές ξένες γλώσσες και ποιες διακρίσεις τα χειροκροτούν είναι τόσο τρέχοντα, όσο το να πεις ότι μέσα σ’ έναν βαρύτατο χειμώνα υπήρξαν και κάποιες μέρες με λαμπρή λιακάδα. Ωστόσο, επειδή αυτό είναι το υλικό της πεπατημένης, που δεν μπορεί να συνεχίσει τη χάραξή της με συνεσταλμένες καινοτόμες επιφυλάξεις, γεννήθηκα στην Αθήνα το 1931. Η παιδική ηλικία πέρασε χωρίς να αναδείξει το «παιδί θαύμα». Το 1949, τελειώνοντας το Γυμνάσιο, υπέκυψα εύκολα στο «πρέπει να εργαστείς», και εργάστηκα στην Τράπεζα της Ελλάδος είκοσι πέντε χρόνια. Ανώτερες σπουδές: η μακρά ζωή μου κοντά στον ποιητή Άθω Δημουλά. Χωρίς εκείνον, είμαι σίγουρη ότι θα είχα αρκεστεί σε μια ρεμβαστική, αμαθή τεμπελιά, προς την οποίαν, ίσως και σοφά, ακόμα ρέπω. Του οφείλω το λίγο έστω που της ξέφυγα, την ατελή έστω μύησή μου στο τι είναι απλώς φωνήεν στην ποίηση και τι είναι σύμφωνον με την ποίηση, του οφείλω ακόμα την πικρότατη δυνατότητα να μπορώ σήμερα, δημόσια, να τον μνημονεύω εις επήκοον της πολυπληθούς λήθης.[...] Δεν νιώθω δημιουργός. Πιστεύω ότι είμαι ένας έμπιστος στενογράφος μια πολύ βιαστικής πάντα ανησυχίας, που κατά καιρούς με καλεί και μου υπαγορεύει κρυμμένη στο ημίφως ενός παραληρήματος, ψιθυριστά, ασύντακτα και συγκεκομμένα, τις ακολασίες της με έναν άγνωστο τρόπο ζωής. [...] Φύσει ολιγογράφος, εξέδωσα οκτώ ποιητικές συλλογές μέσα σε σαράντα πέντε χρόνια. Η σημασία τους είναι ακόμα συμβατική. Είναι γραμμένη στη λίστα αναμονής των μεγάλων επερχόμενων κυμάτων του μετα-κριτή χρόνου».

Όπως είχε πεί μετάξύ άλλων, σε συνέντευξή της το 2002, στην Όλγα Μπακομάρου της Ελευθεροτυπίας: "Η ποίηση αναπληρώνει αυτό που δεν μπορείς να ζήσεις"
θαρρώ όμως ότι η Κ.Δ. μετέτρεψε σε ποίηση όχι μόνο τη ζωή της, αλλά και την καθημερινότητα πολλών μας...

"Ότ' ήμουνα ένας άνθρωπος / που όλο με σκυμμένο το κεφάλι / με περπατάγανε οι δρόμοι, / αυτό πράχθηκε φανερά σας. / Σας το αφήνω. Απάνω του λοιπόν, αποκεφαλίστε το, / μοιράστε το σ' όσες υποτιμήσεις θέλετε - πως γην και ύδωρ έδωσα σε φόβους / και σήκωσε κεφάλι η ηττοπάθεια - ρίξτε το ολόκληρο / σ' όσες αδιαφορίες σας κι άλλο πεινάνε, / πετάξτε το σε δυό παλιογραμμούλες τύμβο. / Όμως πως σκύβοντας / ατένιζα ουρανό, / αυτό δεν θα τ' αγγίξετε. / Επράχθηκε κρυφά σας, / το έκρυψα καλά / στην ασφαλή του κεφαλιού μου / τη λιμοκτόνα στάση / [.....]
( Κ.Δ. "Ελανθανε")