au bistrot

Νιώθω τον χειμώνα να βασανίζει την άνοιξη και σηκώνω το γιακά μου περπατώντας βιαστικά στο δρόμο μέχρι να μπώ σε κάποιο ζεστό στέκι. Εκεί η ατμόσφαιρα αλλάζει καθώς με πλημμυρίζει η γλυκιά αίσθηση της συντροφιάς γύρω στα τραπεζάκια. Εδώ κρύβεται η άνοιξη σκέφτομαι μέχρι να περάσει ο χειμώνας και η χαλάρωση έρχεται να γράψει τον επίλογο σε άλλη μια κουραστική μέρα. Μια γωνιά στο βάθος σχεδόν μου γνέφει για να παραδώσω στην αγκαλιά της τα κουρασμένα μου μέλη & στη γλυκειά γεύση του καφέ και της συζήτησης. Παρατηρώ & τους θαμώνες γύρω μου & σκέφτομαι ότι κάπου θα βρίσκεσαι κι εσύ, σε κάποια άλλη γωνιά με κάποια άλλη συντροφιά, κρατώντας ίσως & με τα δυό σου χέρια την κούπα που φέρνεις απαλά στα χείλη σου. Η σκέψη σου με απορροφά τόσο έντονα που ξεφεύγω κατά διαστήματα από τους συνομιλητές μου. Ίσως συμβάλλει και η μουσική επένδυση, ίσως & η όμορφη σερβιτόρα με το μακρύ της μαύρο φόρεμα και τα άσπρα γιακαδάκια όπως οι καμαριέρες στη βικτωριανή εποχή.
Θυμάμαι λίγους στίχους από την Κική Δημουλά "πάντα το ασύμπτωτο ερωτευμένο μ' ένα άλλο / πάντα εμείς μ' αυτό ερωτευμενοι / και πεθαίνουν ανέραστες οι συγκυρίες"
και σκέφτομαι ότι η άνοιξη δεν θ' αργήσει να περάσει το κατώφλι...