the art of travel

"Τα σύννεφα φέρνουν γαλήνη. Κάπου εκεί κάτω, πολύ μακριά υπάρχουν οι συνάδελφοι και οι εχθροί μας, οι χώροι όπου εδράζονται όλ' αυτά που μας τρομάζουν, όλα εκείνα που μας θλίβουν' τώρα, όμως, είναι απείρως μικροσκοπικά, γρατζουνιές μονάχα πάνω στη γή. Όσο κι αν το γνωρίζουμε ότι τα πράγματα παίρνουν άλλη μορφή όταν αλλάζουμε οπτική γωνία, σπάνια αντιλαμβανόμαστε πόσο κοντά στην αλήθεια βρίσκεται αυτό το δίδαγμα όσο τη στιγμή που έχουμε τη μύτη μας κολλημένη στο κρύο παράθυρο, με το αεροσκάφος δάσκαλό μας σε μια βαθιά φιλοσοφία-αν και παραμένει πιστός μαθητής της μποντλαιρικής εντολής: Πάρε με τρένο! Πάρε με, φρεγάτα, στα πανιά σου! Μακριά! Μακριά! Η λάσπη εδώ με δάκρυ έχει γενεί!"

Ποιά μεγαλύτερη & εντονότερη απόλαυση προκαλεί, αν όχι μια μικρή έστω απόδραση ένα απογευματινό προς το τέλος της εβδομάδας που σε βρίσκει στην αίθουσα αναχωρήσεων. Ανυπομονώντας να πετάξεις κυριολεκτικά, σ' ένα μακρινό μέρος, πάνω από όλους κι όλα, πάνω από σύνορα κι επίγεια προβλήματα που η βαρύτητά τους είναι σχεδόν ακατανίκητη. Κρατώντας το κατάλληλο βιβλίο όπως είναι "Η τέχνη του ταξιδιού" του Αλαιν ντε Μποττόν, περιμένεις τη στιγμή της επιβίβασης για το ταξίδι. Ακόμη καλύτερα αν έχεις μαζί σου τον/την σύντροφό σου, έναν σύντροφο που ανακαλύπτεις & εξερευνείς σιγά σιγά, όπως μια καινούργια χώρα. Αλήθεια πόσα κοινά υπάρχουν! Ιδιαίτερα όταν όλα βρίσκονται ακόμη στην αρχή, στο ξεκίνημα. Στην απογείωση των συναισθημάτων & των εντυπώσεων. Στο σημείο που ο άνθρωπος δίνει τη μέγιστη απόδοση όλων των αισθήσεων προσπαθώντας ν' αφομοιώσει κάθε δευτερόλεπτο χωρίς να προλαβαίνει το χρόνο & το χώρο, χάνοντας ακόμη & τον προσανατολισμό του...

Τελευταία ανακοίνωση, οδεύοντας προς την επιβίβαση, νιώθεις το φόβο μου και μου ψιθυρίζεις πως

"Εσύ κι εγώ είμαστε ασφαλείς και
μη φοβάσαι – σαν μοναξιά
κατοίκησέ με μη φοβηθείς.
Και άσε με
τις πόρτες σου ν' ανοίξω"
[Μαρία Κυρτζάκη]