H Xάνα και οι αδελφές της

Στα μέσα της δεκαετίας του '80 τα πράγματα ήταν λίγο διαφορετικά. Δεν λέω καλύτερα ή χειρότερα αλλά από κινηματογραφικής πλευράς ο Γούντι Άλεν με την ταινία του "Η Χάνα και οι αδελφές της" προσφέρει μια ζωντανή αλλά και νοσταλγική γεύση της εποχής εκείνης στο αγαπημένο του Μανχάταν. Ιστορίες από ανθρώπους που συναντώνται όλοι μαζί σε ένα σπίτι, κατά τη διάρκεια δύο ετών, στη γιορτή της Ημέρας των Ευχαριστιών. Ιστορίες ξεχωριστές αλλά όλες με κοινό σημείο μεταξύ τους αναδεικνύοντας τα προβλήματα στις σχέσεις, τόσο τις οικογενειακές & συναισθηματικές όσο και τις επαγγελματικές χωρίς να αφήνει απ' έξω τη μόνιμη αναζήτησή του για το νόημα της ζωής με τρόπο άλλοτε σαρκαστικό, και άλλοτε φιλοσοφημένο. Από τις ιστορίες αυτές, που συμμετέχουν όλα τα πρόσωπα, επιλέγω εκείνη με τον Μάικλ Κέιν και τη Μία Φάροου με τίτλο: "nobody,not even the rain, has such small hands"    [Κανείς, ούτε και η βροχή ακόμη, έχει τόσο μικρά χέρια] Ο Μάικλ Κέιν πολιορκεί την νεαρή & intellectuelle κουνιάδα του η οποία έχει μια σχέση με έναν μεγαλύτερο αλλά και ιδιότροπο ζωγράφο ο οποίος την έχει ως τον μοναδικό άνθρωπο για να μπορεί να έρχεται σε επικοινωνία με τον κόσμο. Ο τρόπος που την φλερτάρει ενώ προσπαθεί να μη γίνει αντιληπτός από τη σύζυγό του και επιδιώκει να βρεθεί κοντά της, είναι διακριτικός αλλά και παρορμητικός έτσι όπως μόνο ένας Γούντι θα μπορούσε να τον δώσει. Χαρακτηριστική η φάση όταν την παρακολουθεί και προσπαθεί να συναντηθεί δήθεν τυχαία κοντά της διασχίζοντας τρέχοντας ένα πολεοδομικό τετράγωνο, για να καταλήξουν έπειτα σ' ένα όμορφο βιβλιοπωλείο της γειτονιάς της, όπου θα διαλέξει και θα της προσφέρει ένα βιβλίο του e.e. cummings προτείνοντάς την να διαβάσει ιδιαίτερα κάποιο συγκεκριμένο κομμάτι . Η εξέλιξη  είναι καταιγιστική όπως άλλωστε όλα τα ερωτικά πάθη όταν ανάψει η σπίθα, αλλά και οι σπινθηροβόλοι διάλογοι του Γούντι!

(.................)

"your slightest look easily will unclose me
though i have closed myself as fingers,
you open always petal by petal myself as Spring opens 
(touching skilfully,mysteriously) her first rose

...................
(i do not know what it is about you that closes
and opens;only something in me understands
the voice of your eyes is deeper than all roses) 

nobody,not even the rain,has such smal hands"
   [e.e. cummings 1931]

Εύκολα με ξετυλίγει το παραμικρό σου βλέμμα
παρ'ότι έχω διπλωθεί όπως τα δάκτυλα
πάντα πέταλο-πέταλο με ανοίγεις σαν την άνοιξη 
που ανοίγει με (δεξιότητα αγγίζοντας,μυστηριακά) το πρώτο της τριαντάφυλλο

(δεν καταλαβαίνω τί σε ανοίγει τί σε κλείνει

κάτι όμως μέσα μου καταλαβαίνει

ότι η φωνή στα μάτια σου διαπερνά κάθε τριαντάφυλλο)

κανείς ούτε η βροχή ακόμη,έχει τόσο μικρά χέρια