the fog
Θέλω να χαθώ μέσα στην ομίχλη του χρόνου και της μνήμης. Σ' ένα τόπο χωρίς συγκεκριμένο χρόνο που χάνεται στο θολό περιβάλλον. Όλα στο περίπου, χωρίς αρχή και τέλος. Χωρίς ενοχλητικούς θορύβους. Εκεί όπου τα όρια είναι δυσδιάκριτα. Εκεί που δύσκολα ξεχωρίζει το κάθε τι. Εκεί που όλα αμβλύνονται και δεν υπάρχει αλληλουχία των γεγονότων. Κάτι ανάμεσα σε μέρα και νύχτα. Ανάμεσα στην ύπαρξη και στη μή ύπαρξη. Στη διάχυση της ατμόσφαιρας γύρω σου. Ανάμεσα στο επιθυμώ στο θέλω και σ' αναζητώ. Στην ξανακερδισμένη ώρα...
"Μια καλημέρα θα σου πω
μετά θα φύγω, θα χαθώ
και ίσως με ξαναδείς μονάχα στ' όνειρό σου"
[Δ. Παναγόπουλος]
6 Comments:
"γιατί είσαι αέρας που περνά μέσα στης πόλης τα στενά";
Καλημέρα.Πολύ όμορφο τραγούδι.
Όντως πολύ όμορφο και αγαπημένο τραγούδι...Καλημέρα λοιπόν. Εγώ όμως θα ευχηθώ πιο ξεκάθαρα τοπία. Ζαλίζει η ομίχλη, όσο γοητευτική και αν είναι. Παραπλανεί...
κι εγω των πιο καθαρων τοπιων ειμαι.. οπωσδηποτε..
εχω πει κατι καλημερες τελευταια, κι εχω φυγει, ουτε στα ονειρα τους δε παω πια ;)))
σιγα μη γινω το παιχνιδακι του καθενος ;)
κάπως έτσι θα ήθελα να ήμουν ο/θ/π/κ!
ένας αέρας, χωρίς βάρος χωρίς τίποτα, ανάλαφρος...
@ k/v,
έτσι είναι, η γοητεία ζαλίζει λίγο όπως το καλό κρασί, η ομίχλη διαχέεται στο μυαλό μας και, η παραπλάνηση αρχίζει...
@ ❤
και καλά κάνεις, πώς αλλιώς!
τελικά,είχε δίκιο ο Μαρσέλ για τον ξανακερδισμένο χρόνο;
Δεν το προχώρησα τόσο πολύ, αλλά η πρόσφατη μετακίνηση της ώρας "πίσω" έδωσε μια αίσθηση επανάληψης του χρόνου για λίγο...
Post a Comment
Subscribe to Post Comments [Atom]
<< Home