Μανχαταν

Δεν ξέρω αν είναι η "γαλάζια ραψωδία" του Γκέρσουιν που αρχίζει να παίζει μαζί με τα πρώτα πλάνα από το Μανχάταν στην ομώνυμη ταινία του Γούντυ Άλεν ή .αν κατάφερε να περάσει στην οθόνη τόσο πειστικά την πόλη και τους ανθρώπους της, αλλά είναι από εκείνες τις ταινίες που ξαναβλέπεις ευχάριστα. Στον πρωταγωνιστικό ρόλο ο ίδιος ως χωρισμένος με παιδί, ενώ η γυναίκα του τον άφησε για να συζήσει με μια άλλη. Ο κολλητός του, Γιέιλ είναι παντρεμένος και διατηρεί σχέσεις ερωτευμένος με μια άλλη γυναίκα την Μαίρη, με την οποία χωρίζει κάποια στιγμή και τον προτρέπει να τα φτιάξει μαζί της αφού του αρέσει. Κι ενώ συμβαίνει κι αυτό, αφήνοντας την Τρέισι, την 17χρονη μαθήτρια Τρέισι που είναι ερωτευμένη μαζί του, έπειτα από λίγο καιρό επανασυνδέονται μεταξύ τους και πάλι ο φίλος του Γιέιλ με την Μαίρη, ξαναγυρίζοντας ο ίδιος στην ενήλικη πια Τρέισι που αποδεικνύεται η πιο ώριμη από όλους. Γύρω από αυτόν τον καμβά που διαχειρίζεται με χιούμορ αλλά και πολλές αλήθειες, γυρισμένο στους δρόμους και τα αγαπημένα του στέκια της πόλης ζωγραφίζει τόσο σκηνοθετικά όσο και ηθογραφικά την κοινωνία της εποχής αφήνοντας τη σφραγίδα του στην 7η τέχνη!