nothing out there
Καλά τα κατάφερα. Αλλά δεν φταίω εγώ. Ίσως οι αποστάσεις που μεσολαβούν. Αν και ο Χράμπαλ, "ο άνθρωπος που έβλεπε τα τραίνα να περνούν", έγραψε για "μηδαμινές αποστάσεις", από το 1992 θαρρώ. Άρα δεν είναι μόνο οι αποστάσεις. Πίστεψέ με όμως κι αυτές θέλουν το χρόνο τους για να τις καλύψεις. Κι εγώ δεν έχω παρά τόσο λίγο, ελάχιστο. Κι αυτός μόνο σε κοντινή ακτίνα. Κι όχι μόνο για να κινηθώ στο χώρο, αλλά και στο μυαλό μου, για να γράψω αυτές τις δυο τρεις γραμμές για τις σκέψεις που ζητούν διέξοδο, γιατί μας πνίγουν. Δικαίωμα χρόνου λοιπόν και στη σκέψη. Μου λείπει κι αυτό. Οι αλυσίδες δεν σπάζουν εύκολα από όλους. Άσε που πρέπει να είσαι καλός μάστορας. Κι εγώ δεν είμαι. "Έφυγε η αγάπη, υπήρξε λίγη, αγάπη μου γλυκιά, δεν υπάρχει πιά, στη λίμνη στο Νύμπουρκ πνίγηκε..." Έχω προσαρμόσει τ' ακουστικά μου κι ακούω Ry Cooder, Paris-Texas κι ένας δρόμος ατέλειωτος κι έρημος ανοίγεται μπροστά μου, κι εγώ καθισμένος αναπαυτικά σε μια παλιά Mustang που δραπέτευσε από τους δρόμους του San Francisco ξεχύνομαι σαν χίμαιρα στον αέρα...
Labels: on the road
posted by Caesar @ 3/25/2010 02:47:00 PM
10 Comments
10 Comments:
ακουω το τραγουδι σου caesar..
στην ουσια δεν δινουμε τον χρονο να μας πλησιασουν ή να πλησιασουμε..
εχει αρχισει και ποναει επικινδυνα αυτο ;))
στις μερες μας ακομη κι παραπανισια σκεψη ποναει..
καλημερες!
Αγαπητέ Caesar, καλησπέρα
Δεν είναι άδικο για την αγάπη να της χρεώνουμε τον πόνο που η δική μας και μόνο αμηχανία, ή και αδυνατότητα, προκαλεί; — απολύτως κατανοητά και τα δύο, δεν είμαστε θεοί. Μην κάνεις όμως το λάθος, Caesar. Μην τη βάζεις στον τοίχο σκοπεύοντάς την, σαν να ήταν εγκληματίας. Δέξου και κράτησε την αγάπη κι ό,τι σου έδωσε ή σου δίνει. Μη την σκοτώνεις εσύ θεωρώντας την νεκρή ή λίγη. Ποιο είναι άραγε το μέτρο σύγκρισης; Εξάλλου η αγάπη δεν χάνεται τόσο εύκολα, γιατί δεν έρχεται εύκολα. Έτσι τουλάχιστον νομίζω εγώ. Όταν όμως εμφανιστεί, και ιδιαίτερα σε καιρούς δυσοίωνους και τόπους δύσβατους, ασκεί στην ψυχή μας μια σαγήνη, μια γοητεία, που αγνοεί τις αποστάσεις. (Δεν ακούς και το Τραγούδι της ερήμου που τόσο επιμένουν να το μεταδίδουν τα ραδιόφωνα;). Κι ακόμη κι αν όλα τής είναι εχθρικά, θα εξαντλήσει πρώτα τις δυνατότητες που της δίνονται αλλά μετά θα κάνει και την υπέρβασή της, συνήθως άτσαλα και οπωσδήποτε με κόστος. (Κατ’ εμέ, η αγάπη που δεν κοστίζει, η τζάμπα αγάπη, δεν είναι αγάπη). Ύστερα, απλώς θα σιωπήσει. Πώς να αντιταχθεί στο Εγώ μας που δεν την αναγνωρίζει; Αυτό είναι ο μεγαλύτερος εχθρός της, που σαν τοίχος και τείχος υψώνεται μπροστά της σε ό,τι αποτολμά. [Συνεχίζεται]
Η αγάπη, Caesar, όταν εμφανιστεί, δεν είναι ούτε λίγη ούτε πολλή, απλώς είναι —κι αν η πραγματικότητα δείξει, εκ των υστέρων, ότι επρόκειτο για πλάνη, πάλι τίποτα δεν χάνεται, γιατί αυτό που πράγματι βιώνουμε δεν μπορεί να χαθεί. Εξάλλου, «η πλάνη είναι κάτι θεμελιώδες για την ψυχή μας. Πρέπει να μπορούμε να έχουμε αυταπάτες, αφού μόνο μέσα από τα λάθη βαδίζουμε προς εκείνο που ονομάζουμε αλήθεια» (Νοβάλις). «Και η μόνη περιοχή στην οποία μπορούμε να αναγνωρίσουμε με αυθεντικό τρόπο αυτή την αλήθεια, του εαυτού μας, είναι η ψυχική μας ατομικότητα, αυτή που δημιουργεί την πραγματικότητα του έρωτα» (Άλντο Καροτενούτο).
Όσο για τον χρόνο, είναι τόσο σχετικός. Το ζήτημα όμως, θαρρώ, δεν είναι ο χρόνος. Το ζήτημα, φίλε Caesar, είναι να μη χαριζόμαστε στον εαυτό μας. Κάπου θα φταις εσύ, κάπου θα φταίει κι ο άλλος άνθρωπος, γιατί δεν το ψάχνεις; Πάντως όχι η αγάπη, την οποία τώρα εγώ με τόσο ζήλο και πολλά λόγια (από ανικανότητα μάλλον), ανέλαβα ξαφνικά να υπερασπιστώ. Ξέρω ότι πονάει. Το ξέρω πολύ καλά, Caesar. Όπως ξέρω ότι όταν κανείς αναγνωρίζει τις αλυσίδες του είναι Σαν να τις έχει ήδη σπάσει.
Φίλε μου, η αγάπη απαιτεί ένα μαζί και εύχομαι να το νιώσεις εκεί στον αχανή έρημο δρόμο, ειδικά ακούγοντας τις σπαραχτικές νότες του Ry Cooder. Δεν μπορεί παρά να το νιώσεις.
Καλό απόγευμα
Θα μου έκανε εντύπωση αν μάθαινα ότι δε γράφεις καθόλου ποίηση,ότι δε σκαρώνεις για εκείνην - την όποια - στίχους ή κάποιες καλά κρυμμένες φράσεις σε ένα σου γραπτό,σε ένα σου κείμενο.
Καλησπέρα.Η μουσική από το Παρίσι-Τέξας είναι από τις λίγες.Κι επειδή γνωρίζω την αφετηρία(Παρίσι)φαντάζομαι τι γίνεται στον προορισμό(Τέξας).
:)
Καθόλου τυχαία δεν έχει ειπωθεί η φράση "γίναμε Τέξας"...εικάζω.
Μη δίνεις σημασία στη λογόρροια που μερικές φορές με διακατέχει.
@ ❤
Πολλά δεν δίνουμε, είτε γιατί πράγματι δεν έχουμε το χρόνο είτε γιατί τρέχουν παράλληλα και πολλά άλλα που έχουν τις απαιτήσεις τους;)
Καλό σ/κ.
@ hamenoistimetafrasi,
Σ' ευχαριστώ για τα μοναδικά σχόλια. Αποτελούν καθ'εαυτά αυτόνομη παρουσίαση & έξοχη ανάλυση των ανθρώπινων σχέσεων.
Συνήθως αδικούμε ή υποβιβάζουμε πολλά πράγματα για να τα προσαρμόζουμε στα ανθρώπινα μέτρα, ή καλύτερα στα δικά μας μέτρα. Καθένας έχει την ελευθερία που μπορεί να αντέξει, και, την αγάπη που μπορεί να εμπνεύσει. Βέβηλη η μέριμνα για τα καθημερινά δεν αφήνει & πολλά περιθώρια για τη δική μας παράλληλη πραγματικότητα. Προσπαθώ όμως να τη βιώσω σαν ετεροτοπία, ανά-μεσα στο χρόνο μου και ενδιάμεσα στις κοινωνικές μου συμβάσεις & υποχρεώσεις.
Σε στάλες δροσιάς ζητώ να βουλιάξω...
Μα ό,τι αγίασε το άγγιγμα του έρωτα, ελεύθερο κυλάει μέσα από δρόμους μυστικούς ...
ps:
Ο Bill Murray στην ταινία, αποδίδει εξαιρετικά τον ρόλο του ανθρώπου που περνάει κρίση της μέσης ηλικίας, της δουλειάς του αλλά και της προσωπικής του ζωής, που ίσως είναι διαφορετική από εκείνη που θα ήθελε να είναι.
@ ο/θ/π/κ,
Aντιθέτως είναι πάντα ευπρόσδεκτες οι εκτενείς αναφορές, θέσεις, διαπιστώσεις, εικασίες, σε κάθε περίπτωση.
@Caesar:
Σ ευχαριστώ...
Caesar, για τα καλά σου λόγια σε ευχαριστώ. Καλή σου μέρα και καλή εβδομάδα.
ΥΓ.
Με συγκλονίζει μέχρι δακρύων η τελευταία λυτρωτική σκηνή της ταινίας, όπου επαληθεύεται η «αναγνώριση» που εξαρχής είχε συντελεστεί μεταξύ των δύο ηρώων. Προς στιγμήν, το Όλον σαν έρωτας κυριαρχεί έναντι του μέρους, χαρίζοντας στους δύο πρωταγωνιστές την ευτυχία. Μετά ακολουθεί η «μέριμνα για τα καθημερινά», εικάζει ο θεατής. Αλλά τί σημασία έχει. Το αδύνατον κατόρθωσε να γίνει δυνατόν και οι ψυχικές (εν δυνάμει και οι σωματικές) ατομικότητες των δύο να γίνουν ένα. Δεν είναι λίγο! Επιτέλους, έπαψαν να είναι χαμένοι στη μετάφραση εικαζόμενων κειμένων (για το τί ακριβώς τους συμβαίνει) και είχαν πια ολόδικό τους το, ανάπηρο έστω, γέννημα θρέμμα τους πάντως, πρωτότυπο κείμενο. Έτσι, πλήρεις και ευτυχισμένοι μπορούσαν να μην ξανασυναντηθούν ποτέ. Σπουδαία η Κόπολα (πώς κινηματογραφούνται τόσο αφηρημένες αλλά και τόσο πραγματικές καταστάσεις;), εκπληκτικοί στην άγνοιά τους και τη συνεχή εσωτερική διερώτηση ο Μπιλ Μάρεϊ και η Σκάρλετ Γιόχανσον.
Τώρα, για την κρίση ηλικίας, τη διαφορά ηλικίας, τις παγιωμένες διαφορετικές πραγματικότητες των πρωταγωνιστών ή οτιδήποτε άλλο, τί να σου πω, δεν ξέρω. Κάποια σημασία θα πρέπει να έχουν, αφού πάντα χρειάζεται το ασφαλές, βατό μονοπάτι μιας ιστορίας για να μπορεί να αναδεικνύεται το «αισθάνεσθαι» (και το «συναισθάνεσθαι») ως δυνατότητα του ανθρώπινου είδους – για το καλό ή για το κακό.
@ hamenoistimetafrasi
Καιρό είχα να διαβάσω τόσο καλή & περιεκτική ανάλυση - παρουσίαση, όπως η δική σου και ιδιαίτερα για το "Lost in traslasion" της Σοφίας Κ. Eίσαι ο άνθρωπος που θα ήθελε ο καθένας δίπλα του σε κάθε κινηματογραφική προβολή!
Παραμένω & εμμένω όμως ώς ...ειδικό βάρος στις γραμμές του επιλόγου σου.
Post a Comment
Subscribe to Post Comments [Atom]
<< Home