Sunday, November 02, 2008

vicky, christina, barcelona


Μπορεί μια πόλη να είναι ιδιαίτερα ερωτική; ή μήπως ο ερωτισμός που βρίσκεται στον ψυχισμό ολων των ανθρώπων καταπιέζεται ασφυκτικά κάτω από την υποκριτική κοινωνική πίεση & μόλις προκύψουν οι ιδανικές συνθήκες ανθίζει;
Προφανώς η ερωτική επιθυμία, το συναίσθημα η ερωτική έλξη δεν γνωρίζει όρια. Σαν βασικό ένστικτο προσπαθεί πάντα να βρεί το δρόμο της. Και τον βρίσκει. Άσχετα αν εμείς τελικά θα τον διαβούμε. Έτσι μάλλον είναι η φυσική τάξη των πραγμάτων. Μπορεί να είμαστε εγκλωβισμένοι αρκετά χρόνια σε έγγαμο βίο, όπως η Τζούντυ,
μπορεί να ετοιμαζόμαστε να παντρευτούμε τον άνθρωπό μας σε λίγες μέρες, όπως η Βίκυ, αλλά όπως και νάχει, κάτι ανεξερεύνητο αποφασίζει διαφορετικά μέσα μας. Ετσι για να μας αναστατώσει, να μας μπερδέψει απίστευτα, να μας αποπροσανατολίσει. Είναι όμως κάτι που συμβαίνει τόσο αυθόρμητα & τόσο υπέροχα. Είναι αυτό το συναίσθημα της ερωτικής ελευθερίας, η πνοή ζωής. Είναι αυτό που μερικές φορές μας φοβίζει & μας ελκύει ταυτόχρονα.
Μας φοβίζει γιατί δεν μπορούμε να το ελέγχουμε πάντοτε & οχυρωνόμαστε πίσω από τα κοινωνικά αποδεκτά δεσμά. Ίσως όλα είναι μια ερωτική επιθυμία που πλανιέται γύρω μας, σαν το οξυγόνο που αναπνέουμε. Δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αυτό.
Για άλλη μια φορά ο Γούντυ Άλλεν παρουσίασε ένα αριστούργημα. Με το γνωστό του ύφος κατάφερε να τιθασσεύσει χαρακτήρες & πρόσωπα, καταστάσεις & γεγονότα της ζωής μας, της καθημερινότητας, αναδεικνύοντας το μεγαλείο της ανθρώπινης ύπαρξης στις κορυφαίες της στιγμές όπως είναι οι ανθρώπινες σχέσεις.

http://www.vickycristina-movie.com/

http://www.apple.com/trailers/weinstein/vickycristinabarcelona/

Labels:

15 Comments:

At 2/11/08 22:49 , Blogger melian said...

Πολύ όμορφη ταινία. Απόλαυσα το κάθε λεπτό της.
Η Βαρκελώνη μπορεί να είναι το κατάλληλο σκηνικό για να ανθίζουν οι έρωτες, αλλά ίσως πέρα από αυτό να είναι και η ίδια η ψυχολογική διάθεση των πρωταγωνιστων που τους κάνει επιρρεπείς στα ανθρώπινα πάθη.
Όλη η ταινία μου φάνηκε σαν μια άσκηση ισορροπίας ανάμεσα στα κοινωνικά ταμπού και το πάθος.
Το τι νικά κάθε φορά, εξαρτάται από την ιδιοσυγκρασία του καθενός ...αλλά το δίλημμα σε όσους δεν λένε το ναι στην πιθανοτητα ενος έρωτα, εστω και προσκαιρου, φαινεται να τους καταδιώκει

Καλή εβδομαδα. Caesar :)

 
At 2/11/08 22:51 , Blogger fish eye said...

http://metofeggariagalia.blogspot.com/2008/10/vicky-christina-barcelona.html

παρα πολυ ομορφη ταινια και πολυ πολυ ρεαλιστικη ceasar μου..

μ αρεσε πολυ και το soundtrack..

 
At 3/11/08 00:31 , Blogger prasino liker said...

Caesar ειναι και τα δυο.Μια πολη μπορει να ειναι ερωτικη και μπορει να ανθισει η ερωτικη καταπιεσμενη επιθυμια.Ειναι ο τροπος που μας προσεγγιζει ο αλλος.Ειναι αυτο το διαφορετικο που ισως δεν το εχεις νιωσει με τον η την μονιμη συντροφο.Πιστευουμε οτι βρηκαμε το τελειο για να συνεχισουμε την ζωη μας με ενα γαμο,ομως συνανταμαι εναν τυπο που για καποιο λογο ανατρεπει τα καθως πρεπει.Ο συναισθηματικος μας κοσμος θα λαβει πλεον θεση.Κανεις αλλος δεν θα μπορει να ορισει τι θα γινει.Θα παιξομε σε αυτο το παιχνιδι δηλωνοντας συμμετοχη;Η θα μεινει ενα ονειρο .Ο νους τρεχει ,κανει σχεδια .Η ψυχη μαζι με το συναισθημα καθεται περηφανα.
Πολυ δροσερο και ευχαριστο εργο.

 
At 3/11/08 00:43 , Blogger kioy said...

Woody Allen είναι αυτός πως μπορείς να μας απογοητεύσει;

Μια πολυσήμαντη ταινία... Και εγώ σε αυτούς τους δυο πυλώνες εστίασα. Δηλαδή τα ξύλινα-παρανοϊκά ταμπού του σύγχρονου κόσμου. Σε αντιπαράθεση με την ερωτική ελευθερία. Και είναι υπέροχος ο τρόπος που ζυγίζονται στην ταινία. Τα ταμπού κάτω από τη σκιά του συνηθές. Και η ελευθερία μέσω ιδιότυπων δεσμών. Προκαλώντας για τα καλά τη συντηριτική πλειοψηφεία των θεατών!

 
At 3/11/08 10:18 , Blogger just me said...

Ίσως όλα είναι μια ερωτική επιθυμία που πλανιέται γύρω μας, σαν το οξυγόνο που αναπνέουμε. Δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αυτό

Τα 'πες τόσο απλά. Και τα 'πες όλα!Το ποστ σου αφήνει την ίδια διακρτικά γλυκιά και παραμυθητική γεύση με την ταινία του Γούντι. Ασχέτως αν, μετά, οι τολμηροί φοράνε τα κόκκινά τους και βγαίνουν στον δρόμο και οι φοβισμένοι γυρνάνε πλευρό και ζούνε ενυπνίως τη συνέχεια...

Καλό χειμώνα!
:)

 
At 3/11/08 22:09 , Blogger Caesar said...

@ melian
Mπορώ να πω κι εγώ οτι απολαμβάνω κάθε ταινία του Γούντι γιατί καταφέρνει να αναδείξει την αθέατη πλευρά των χαρακτήρων με τον δικό του μοναδικό τρόπο.
Ιδιαίτερα αυτό που επισημαίνεις κι εσύ ως άσκηση ισορροπίας, ανάμεσα στα διάφορα κοινωνικά status και το αυθεντικό πόθο, ανάμεσα στην κωμωδία & στο δράμα.
Δεν νομίζω να υπάρχουν πολλοί που λένε όχι στην πιθανότητα ενός πρόσκαιρου έρωτα - άλλωστε ο πραγματικός έρωτας μόνο πρόσκαιρος μπορεί να είναι - αλλά κι όσοι προσπάθησαν να τον αρνηθούν, όπως η Vicky, κατάφεραν το αντίθετο!



@ φεγγαραγκαλιές,
Πράγματι δεν πιστεύω να υπάρχει ταινία του Γούντι χωρίς ομορφιά & καλαισθησία σε όλα τα επίπεδα.
Όσο για τα soundrtacks που συνοδεύουν τις ταινίες του είναι εξίσου προσεγμένα & υπέροχα !



@ prasino liker
Σίγουρα είναι και τα δύο. Άλλωστε οι συνδυασμοί πάντα βοηθάνε περισσότερο στο προσδοκόμενο αποτέλεσμα.
Aς δούμε όμως τί λέει κι ό ίδιος ο δημιουργός της ταινίας, σε κάποιο σημείο από μια συνέντευξή του:

«Είμαι πολύ ρομαντικός στην προσωπική ζωή μου αλλά συγχρόνως είμαι και ρεαλιστής. Νιώθω ότι η αγάπη έχει κατά πολύ να κάνει με την τύχη. Μπορείς να ψάχνεις και να ψάχνεις και να κάνεις σχέδια και όλα αυτά να μη σημαίνουν τίποτε. Οι ανάγκες όλων, οι προσωπικές, οι σεξουαλικές, οι πνευματικές και οι συναισθηματικές, είναι πολύ σύνθετες, σαν τα καλώδια ενός ραδιοφώνου. Το να βρεις τον άνθρωπο που σου ταιριάζει είναι πολύ δύσκολο. Θέλει τύχη. Αν δύο από τα καλώδια δεν ταιριάζουν, τότε το ραδιόφωνο δεν παίζει. Νομίζω ότι ο καλύτερος τρόπος για να ερωτευθείς μοιάζει με τη θεραπεία του καρκίνου γιατί η καλύτερη θεραπεία για τον καρκίνο είναι να είσαι αρκετά τυχερός για να μην τον πάθεις».




@ kioy,
Kι εδώ μεταφέρω λίγα λόγια από τον Woody Allen για την ταινία του:

«Στόχος μου ήταν το τραγικό στοιχείο να πιάσει στον ύπνο τον θεατή. Ηθελα πράγματι την ταινία ρομαντική, μια ταινία που χαίρεται τον έρωτα, ευχάριστη, με γέλιο. Στο τέλος, όμως, ήθελα να μείνει μια αίσθηση στενοχώριας, πίκρας. Αν το σκεφθείτε, όταν η ταινία τελειώνει, κανείς από τους ήρωες δεν είναι ευτυχής».

Κι όπως πολύ ωραία σημειώνεις κι εσύ kioy: "η ελευθερία μέσω ιδιότυπων δεσμών"!




@ just me,
Ίσως η τολμηρότητα να είναι αντιστρόφως ανάλογη από το αντικείμενο του πόθου μας ; )

 
At 5/11/08 09:47 , Blogger Roadartist said...

Είναι περίεργο..
Για αυτό το έργο έχω ακούσει από κάποιους τα καλύτερα, και από άλλους οτι απογοητεύτηκαν..
Ποιον να πιστέψω?? ;)

 
At 5/11/08 13:42 , Blogger Caesar said...

@ roadartist,
Καθόλου περίεργο:)
Θα πιστέψεις και τα δύο μέρη. Διότι ανάλογα με τα βιώματα, τις εμπειρίες, τον χαρακτήρα, την ιδιοσυγκρασία & την κοσμοθεωρία του κάθε συνανθρώπου μας προσλαμβάνουν τις αντίστοιχες υποκειμενικές τους εντυπώσεις από την ταινία.
Κι αυτές λοιπόν είναι είτε θετικές είτε αρνητικές:)
Επομένως ακολούθησε το ένστικτό σου!

 
At 6/11/08 10:18 , Blogger celsius33 said...

απολαυστική ταινία, την χάρηκα πολύ!

 
At 6/11/08 17:49 , Blogger Caesar said...

@ celsius33,
Yπέροχη & καταπληκτική.
Μια ευαίσθητη αλλά & καλαίσθητη σκηνή ο τρυφερός & ερωτικός ασπασμός μεταξύ των δύο πρωταγωνιστριών!

 
At 6/11/08 19:32 , Blogger Ευτυχία said...

είμαι η Christina...ή η Vicky...
όχι, η Christina είμαι. σαφέστατα.
(χωρίς τη σκηνή του τρίο). ναι...

εξαιρετική ταινία! σκηνοθεσία, φωτογραφία, μουσική...
ακόμα και τα απλά λινά πουκάμισα του Μπαρδέμ είχαν αυτό το κάτι...

αχ... αχ...Χαβιέ Χαβιέ...in english please.....

 
At 6/11/08 19:33 , Blogger Ευτυχία said...

είμαι η Christina...ή η Vicky...
όχι, η Christina είμαι. σαφέστατα.
(χωρίς τη σκηνή του τρίο). ναι...

εξαιρετική ταινία! σκηνοθεσία, φωτογραφία, μουσική...
ακόμα και τα απλά λινά πουκάμισα του Μπαρδέμ είχαν αυτό το κάτι...

αχ... αχ...Χαβιέ Χαβιέ...in english please.....

 
At 6/11/08 21:17 , Blogger Caesar said...

όχι, όχι, είσαι η Maria Elena που μιλάει ισπανικά όποτε …παθιάζεται :))


"- Είχατε προβλήματα με την ισπανική γλώσσα στις σκηνές ανάμεσα στην Πενέλοπε Κρουζ και στον Χαβιέρ Μπαρδέμ;"

«Ενθαρρύνω πάντα τους ηθοποιούς μου στον αυτοσχεδιασμό, αν και συνήθως τα λένε ακριβώς όπως τα έχω γράψει. Με τους συγκεκριμένους δύο ηθοποιούς δεν μπορούσα να κάνω διαφορετικά γιατί δεν καταλάβαινα τι έλεγαν. Για φαντάσου... Πήγαινα το βράδυ στο ξενοδοχείο χωρίς να ξέρω τι είχε ειπωθεί στην ταινία μου. Ημουν όμως βέβαιος ότι έλεγαν πράγματα θετικά για την ταινία. Είναι ηθοποιοί που εμπνέουν εμπιστοσύνη».
[W.A.]

 
At 9/11/08 22:32 , Blogger ολα θα πανε καλα... said...

Εγώ,Καίσαρα,θα πάω να δω αυτόν τον "τρυφερό ασπασμό",λοιπόν!
Έχω εμπιστοσύνη στην καλαισθησία
σου.
Καλησπέρα από Αθήνα.Άκουσα πάντως κι εγώ αντιφατικά σχόλια.

 
At 10/11/08 09:05 , Blogger Caesar said...

@ όλα θα πάνε καλά...
Ναί, κάτι σαν ασπασμός των αγγέλων !
Μόνο τα γυναικεία χείλη μπορούν να δώσουν τόσο υπέροχους ασπασμούς...
Όσο για τα αντιφατικά σχόλια, πάντα θα προκύπτουν, για οτιδήποτε.
Kαλή σου μέρα:)

 

Post a Comment

Subscribe to Post Comments [Atom]

<< Home

Guests
counter on blogger