Ενας μικρος επιλογος
Τράβηξε σιωπηλά το δρόμο της χωρις να κοιταξει ξανά πισω της διασχίζοντας τη μικρή απόσταση μέχρι την πόρτα χωρίς βιασύνη.
Ο ήλιος είχε κατέβει χαμηλά κάνοντας τον ίσκιο της να μακραίνει και να χαϊδεύει όπως απομακρύνονταν τα αντικείμενα του σπιτιού. Θα 'λεγες ότι έπαιρνε μαζί της ακόμη και το φώς της μέρας.
Θα γινόταν λοιπόν μια μακρινή ανάμνηση; Ήθελε να σηκωθεί να τρέξει να προλάβει, να σταματήσει αυτή την εξέλιξη. Σκέφτηκε όμως ότι η ροή των γεγονότων, όσο κι αν προσπαθούμε να την αλλάξουμε, η δυναμική της θα παραμένει η ίδια. Κι οι επιθυμίες μας ακολουθούν τον ρυθμό τους. Δεν επιβάλλονται. Μόνο προκαλούνται και προκύπτουν, πηγαία κι αυθόρμητα. Κι αυτό είναι σαν μια φλέβα χρυσού που χτύπησες και βρήκες. Ίσως κάποια στιγμή τελειώσει, αδειάσει. Κάπως έτσι έφερνε τις σκέψεις του, αναπολώντας στιγμές ευφορίας και ευδαιμονίας σαν μια εξάρτηση από τον άλλον. Αυτό είναι λοιπόν. Εξάρτηση. Ένας από τους δυό συνέρχεται, αποτοξινώνεται πρώτος.
Σηκώθηκε αργά από την πολυθρόνα του και πλησίασε το παράθυρο. Έξω, η ζωή συνεχίζεται. Τα αυτοκίνητα εξακολουθούν να περνούν όπως πάντα στον δρόμο, ένα περίπτερο είχε ήδη ανάψει τα φώτα του κι οι άνθρωποι περπατούσαν απορροφημένοι στις καθημερινές τους ασχολίες.
Πληκτρολόγησε την τελευταία του λέξη κι έσβησε τον υπολογιστή του.
10 Comments:
και η ζωή .. συνεχίζεται ..
έως που θ'ανοίξει πάλι τον υπολογιστή για να γράψει μια άλλη πρώτη λέξη ..
καλημέρες
Η ζωή πάντα συνεχίζεται. Τίποτα δε τη σταματά, όταν καν τα βάσανά μας.
"Ένας απο τους δύο αποτοξινώνεται πρώτος"...Αυτή η φράση εμπεριέχει πολλά, πάρα πολλά. Δύσκολος ο δρόμος γι'αυτόν που παραμένει εξαρτημένος, μέχρι να...ξεφουσκώσει απο την εξάρτηση.
@ meggie,
αυτό είναι μια άλλη ιστορία:)
@δείμε,
Με ή χωρίς εμάς...
@k/v,
"το να πάψεις να είσαι ερωτευμένος είναι μια λεπτή & σημαντική διαδικασία εξίσου απαραίτητη στο δρόμο της σοφίας με την αντίστροφη εμπειρία"
έγραφε σε μια επιστολή της η Στέλλα Μπόουεν, που ...έφθασε και σε 'μένα, από τις εκδόσεις "Μελάνι"
''απεξαρτηση'' το λες εσυ, ''ξεμεθυσα'' μου ειπε ενας φιλος μου τις προαλλες..
το ζησαμε ομως και ανηκει σε ενα σημαντικο κομματι της ζωης μας..
και οχι, δε συμβαινει αυτο με τον καθενα, για αυτο και παντα τα συναισθηματα αυτα ειναι πολυτιμα και μας πονουν..
*λιγο λευκο κρασακι για τους σαββατομεσημεριατικους μεζεδες;
στην υγεια σου caesar (αγαπημενε βεβαιως;)
Ας το πούμε και χανγκόβερ!
Συμβαίνουν όταν ...προκύπτουν & τα συναισθήματα ποικίλουν
Τώρα τελειώσαμε & το απογευματινό τσάι...
"Κι οι επιθυμίες μας ακολουθούν τον ρυθμό τους. Δεν επιβάλλονται."
Πολύ σοφό.
Και βεβαίως η ζωή θα βρει το δρόμο της...
@ teleytaios,
Οτιδήποτε ακολουθεί το ρυθμό του συντονίζεται καλύτερα. Αλλά μάλλον δεν είναι εύκολο τις περισσότερες φορές.
"Οι επιθυμίες μας ακολουθούν τον ρυθμό τους,δεν επιβάλλονται.."Ετσι είναι.Αλλά κι όταν επιβάλλονταιζούν για λίγο,λές παράνομα,αφού ο "αβίαστος ρυθμός" φαίνεται να είναι ο "Νομος" που διέπει τα πάντα..Σίγουρα μπορούμε να πούμε: Οχι δεν θάθελα να συμβεί αυτό τώρα..Αλλά μονο να το πούμε και μετά να σιωπήσουμε..
Συμπλέεις απόλυτα με τους άλλους,κυρίως όταν δεν χρειάζεται να λές πολλά..Σαν μια μυστική συμφωνία..
Oι επιθυμίες, ακόμη & ασυνείδητα μας καθοδηγούν ή μας "βασανίζουν" γιατί είμαστε υποχρεωμένοι να ακολουθούμε τις κοινωνικές μας συμβάσεις.
Σαν μια "μυστική συμφωνία" ή σαν τη "συμφωνία του πεπρωμένου" του Μπετόβεν...
Post a Comment
Subscribe to Post Comments [Atom]
<< Home