Saturday, February 28, 2009

χαρταετοι

Πάντοτε μου άρεσαν οι χαρταετοί. Αυτό το περίεργο παιχνίδι με τους αιθέρες. Αλλά εγώ σταθερά στο έδαφος και να κρατώ επαφή με τον σπάγγο. Νιώθοντας τα τινάγματα και την πίεση του αέρα ψηλά. Σαν να έχεις κάτι ζωντανό που προσπαθεί να ξεφύγει, να πετάξει μακρυά. Απο τις ελάχιστες φορές που κοιτάει κανείς προς τον ουρανό για αρκετή ώρα. Όταν όλες τις υπόλοιπες μέρες παραμένουμε προσηλωμένοι στα επίγεια προβλήματα & απολαύσεις. Σε μια οθόνη, σε κάποιο γραφείο ή σε μια αποθήκη, σε κάποιο βιβλίο, στην κίνηση του δρόμου, στο πρόσωπο του συνομιλητή μας, στην εφημερίδα, γενικά το επίπεδο των ματιών μας. Σαν να είμαστε φυλακισμένοι από κάποια αόρατη οροφή, το βλέμμα μας μέχρι εκεί, στριμωγμένο. Ενώ με τον χαρταετό! Ανακαλύπτουμε ξανά το μακρυνό & απέραντο, το ατελείωτο, το άπειρο. Ξαναθυμόμαστε για λίγο τα όμορφα συναισθήματα & την απόλαυση του μικρού παιδιού. Το μεγαλείο που νιώθεις όταν ξεγελάς τη βαρύτητα που μας κρατάει όλη μας τη ζωή κολλημένους, όχι μόνο σε φυσικό επίπεδο αλλά και σε νοητικό, ιδεολογικό. Σε αποφάσεις & κινήσεις γήινες, προσγειωμένες & ασφαλείς. Aλλά και πως αλλιώς να γίνει, αφού ο άνθρωπος δεν είναι φτιαγμένος για να πετάει. Ας είναι όμως, μου έχει μείνει μια σκηνή με τον Steve McQueen στο ανεμοπλανο, στην ταινία "Thomas Crown affair" με την υπέροχη μουσική του Michel Legrand, εδω.
Αν σας προκύψει κανένας χαρταετός στα πόδια σας, μπορεί να είναι & ο δικός μου που θα τον έχω αφήσει ελεύθερο να ίπταται όσο αντέξει.

5 Comments:

At 28/2/09 22:44 , Blogger ολα θα πανε καλα... said...

Τις πιο ωραίες αναμνήσεις από τον πατέρα μου,τις έχω όταν έρχονται τέτοιες μέρες,όταν χαρούμενα πετούσαμε τον χαρταετό ψηλά στον ουρανό της Επιδαύρου ή στο Πόρτο Χέλι.Είναι κάτι που αντέχει στο χρόνο,είναι ανάμνηση χαράς και ανέμελου παιχνιδιού και ένας πατέρας όλο φως και γέλιο.Γινόταν κι αυτός παιδί.Μου θύμισες όμορφες μέρες,Caesar!
Kαλησπέρα!

 
At 1/3/09 00:07 , Blogger kioy said...

Έτσι όπως τα λες caesar...
Έτσι όπως τα κάναμε, αυτές οι αφορμές φαντάζουν μοναδικές ευκαιρίες να αποδράσουμε από τον "καλουπωμένο" κόσμο μας σε όλα τα επίπεδα!

Μακάρι να έρθει η στιγμή που τις ευκαρίες θα τις δημιουργούμε εμείς και όχι μια κάποια Καθαρά Δευτέρα!

Την καληνύχτα μου...:)

 
At 1/3/09 09:49 , Blogger Caesar said...

@ ο.θ.π.κ.
Είναι, πιστεύω για τους περισσότερους αν όχι για όλους μας το πέταγμα του χαρταετού από τις πιο ευχάριστες αναμνήσεις της παιδικής μας ηλικίας. Ενα παιχνίδι που δεν θέλαμε να τελειώσει ποτέ. Αλλά και οι τοποθεσίες που αναφέρεις είναι υπέροχες για τέτοιες δραστηριότητες!

btw, ένα καλό θεατρικό έργο είναι και "Ο χαρταετός" του Σώμερσετ Μωμ που έχει μεταδοθεί από το κρατικό ραδιόφωνο στις θεατρικές του εκπομπές!







@ kioy,
Ίσως το πόσο θ' αφήσουμε τον εαυτό μας να "καλουπωθεί" να είναι και δική μας υπόθεση. Αρκεί να "προσέξουμε & ν' ακούσουμε τον κρότον κτιστών ή ήχον, όταν έκτιζαν τα τείχη & να μην μας κλείσουν ανεπαισθήτως..."
Και ναί, έχεις δίκιο τις ευκαιρίες πρέπει να τις δημιουργούμε, όχι οτι είναι εύκολο, αλλά ούτε & ακατόρθωτο.

 
At 2/3/09 23:26 , Blogger prasino liker said...

Caesar το πεταγμα του χαρταετου ,ο απολυτος κυριαρχος μιας μερας μονο,μας οδηγει σε χωρους αερινους, φευγατους και ονειρεμενους.Οσο βαρος και να εχουμε εκεινη την ημερα γινομαστε παναλαφροι για να πεταξουμε μαζι του.
Ναι! κατα δω εχει φτασει ο χαρταετος σου.Κανε μια σταση,για γλυκο περγαμοντο που μολις εφτιαξα.(Δεν το πετυχα και πολυ ,αλλα μια χαρα τρωγεται.)
Καλο σου βραδυ.

 
At 3/3/09 09:44 , Blogger Caesar said...

@prasino likeraki,
Kαλημέρα,είναι λοιπόν σε καλά χέρια ο χαρταετός μου! Φύλαξέ τον για την επόμενη φορά. Όσο για το γλυκό σου, θα σε θυμάμαι όταν γεύομαι περγαμόντο:)

 

Post a Comment

Subscribe to Post Comments [Atom]

<< Home

Guests
counter on blogger