"Τι όμορφο να είναι κανείς ερωτευμένος και να το ξέρει! Αυτή είναι η διαφορά. Θα έπρεπε να στενοχωριέμαι που την έχασα για δεύτερη φορά, κι όμως κάτι με κάνει να χαίρομαι. Η εικόνα της, που έχω αποτυπώσει στη μνήμη μου, πλανιέται αόριστα, ανάμεσα στην αληθινή και την ιδανική της μορφή. Αυτή την εικόνα αφήνω να βγαίνει από μέσα μου τώρα. Δεν ξέρω αν είναι πραγματική ή αν είναι μόνον η αφορμή μιας πραγματικότητας, πάντως έχει για μένα μιαν απίθανη μαγεία. Δεν ανησυχώ γιατί το ξέρω πως πρέπει να είναι εδώ στην πόλη το σπίτι της, κι αυτό μου φτάνει αυτή τη στιγμή. Αυτή η δυνατότητα είναι μια πρϋπόθεση για να μπορώ να τη φαντάζομαι έτσι - και να εντρυφώ σιγά σιγά στο όραμά της. Και θα έπρεπε να μη βρίσκω γαλήνη, εγώ, που θεωρούμαι ο κατεξοχήν αγαπημένος των θεών, και να μην έχω τη σπάνια ευτυχία να ερωτεύομαι ολοένα; Αυτό είναι κάτι που καμία Τέχνη, καμιά σπουδή δεν μπορεί να εξασφαλίσει, είναι ένα δώρο. Αλλά θα μπορέσω να αγγίζω πάντα μια αγάπη και να βρίσκομαι σε τέτοια επαφή που να μπορώ να ξέρω πόσο καιρό θα διαρκέσει... Λατρεύω αυτή την αγάπη όσο καμιά από τις άλλες, τις προηγούμενες. Η περίσταση, μα την αλήθεια, δεν αφήνει πολλές ευκαιρίες για να επωφεληθεί κανείς, κι αυτό είναι το απελπιστικό: δεν είναι τέχνη να πλανεύει κανείς ένα κορίτσι, αλλά είναι ευτυχία να βρει κανείς μια που ν'αξίζει να πλανευτεί..."
[Soeren Kierkegaard (Το ημερολόγιο ενος διαφθορέα) Koπεγχάγη 15 Φεβρουαρίου 1843]
Προσυπογράφω
Caesar