Ολα έχουν μείνει έτσι όπως τα άφησες. Κι όταν περνάς από εκεί καμια φορά, αραιά πλέον, το μυαλό σου γυρίζει σαν πυξίδα μπερδεμένη. Κάθε γωνιά και ενας πόλος έλξης. Προς ποια κατεύθυνση να γυρίσει; Σε πια αστραπιαία ταξίδια στο χρόνο να χαθεί; Οι πόλεις αλλάζουν όμως, αργά αλλά αλλάζουν. Κι εμείς το ίδιο.
"-λίγα φεγγάρια απόμειναν στη μνήμη~" Είναι πολλά εκείνα, που σαν κλωστές μας κρατούν εδώ και χρόνια, για να μη χάσουμε το δρόμο μας και να μπορούμε πότε-πότε να ξαναγυρνάμε εκεί. Λίγο να ξύσεις τη μνήμη, κι όλα θα εμφανιστούν ξανά μπροστά σου.
"Το παρελθόν δεν είναι νεκρό, δεν είναι κάν ξεπερασμένο"
Πόσες φορές δεν αναλογιστήκαμε αν ήταν προδιαγεγραμένη η πορεία μας, η απλά την αφήσαμε να κυλήσει, χωρίς να την εμποδίσουμε ή να τη διαφοροποιήσουμε. Δεν ξέρω αν μπορούσαμε να κάνουμε κι αλλιώς. Ίσως δεν είχαμε και πολλές επιλογές. Ίσως δεν το προσπαθήσαμε όσο χρειαζόταν. Ίνα πληρωθή το ρηθέν υπο των ποιητών:
"Σαν να΄μουν άλλος κι οχι εγώ μες στη ζωή πορεύτητα"Labels: memories
10 Comments:
Με προβλημάτισες Καίσαρά μου πρωί πρωί...
Τα λόγια σου όμως, σωστά...
Πολύ σωστά. Όλα αλλάζουν, τίποτα δεν μένει ίδιο. Και οι πόλεις αλλάζουν. Μάλλον όμως μετασχηματίζονται γρηγορότερα από ότι θα θέλαμε.
Πολύ ωραίο κείμενο..Ολα μένουν όπως τα αφήσaμε Caesar,αλλά όταν γυρνάμε στα παλιά μονοπάτια της μνήμης εχει κάτι αλλάξει Εμείς.Ολα καλώς καμωμένα γιατί δεν έγιναν ερήμην μας Είναι η ζωή μας! Κάθε καινούρια μέρα όμως μας δίνει την ευκαιρία να μας οδηγήσει στα δικά της μονοπάτια ..στη δική της απειρη δυνατότητα. Εδώ οι μνήμες δεν χρειάζονται ,"μόνο ανοιχτό μυαλό και καθαρή καρδιά " 'οπως λεει και ο Deepak Chopra
εξαρταται για ποιο παρελθον μιλας..
για τα γεγονοτα και τα συναισθηματα που απομυθοποιησαμε οποτε μιλαμε για ενα παρελθον ξεπερασμενο..
ή τα γεγονοτα και τα συναισθηματα στα οποια δωσαμε και πηραμε κι εχουν μια γλυκα στη μνημη μας ;)
σου αφηνω μια καληνυχτα κι ενα φιλι caesar
@ teleytaios,
γιατί όμως; είναι ένας προβληματισμός χωρίς ...απάντηση. Έχω την εντύπωση ότι ποτέ δεν θα γνωρίζαμε αν τα πράγματα θα ήταν καλύτερα ακολουθώντας οποιαδήποτε διαφορετική διαδρομή, δεδομένου ότι μπορούμε να βλέπουμε μόνο το παρελθόν & ποτέ το μέλλον.
@ δείμε,
και ο μετασχηματισμός όπως λες, φαίνεται πιο έντονα όταν επιστρέφουμε για λίγο, μετά από παρατεταμένη απουσία μας σε κάποια πόλη που ζήσαμε κάποτε
@ penny,
Ακριβώς εδώ είναι το κομβικό σημείο: άπειρες δυνατότητες για κάθε δυνατή εξέλιξη. Κάθε επιλογή οδηγεί σε κάθε δυνατή ιστορία. Μια εκδοχή είναι και αυτή που είναι ο καθένας μας, έτσι όπως είναι, στο περιβάλλον που βρίσκεται κλπ.
Ενυγουέι, παραμένω στο "amor fati" με κάθε δυνατή ερμηνεία του όρου.
@ ❤
χμ, δεν τα διαχωρίζω, άλλωστε αποτελούν όλα το προσωπικό μας κεφάλαιο.
Όταν ήρθε ο Αντόνιο Ταμπούκι στην Αθήνα το 2009, σε μια συνέντευξή του είχε πεί μεταξύ άλλων: "Όταν αρνούμαστε τον εσωτερικό μας χρόνο ακυρωνόμαστε. Ακρωτηριάζουμε δηλαδή ένα κομμάτι του εαυτού μας όταν με το πέρασμα του χρόνου βλέπουμε σαν αυταπάτες τις αλλοτινές μας αλήθειες..."
πολυ σωστα caesar
και ακυρωνουμε και ακρωτηριαζουμε..
άμα νοστάλγησες Ελευθερία,ξέρεις πού τραγουδάει αυτόν τον καιρό.Πολύ καλή!
@ ❤
...και καυτηριάζουμε ;))
@ ο/θ/π/κ,
Νοσταλγώ ελευθερία γενικώς, αλλά λίγο-πολύ, όλοι μας αυτοπεριοριζόμαστε θαρρώ.
anyway, η φωνή της Ελευθερίας αποδίδει θαυμάσια τον Ελύτη!
μου άρεσε η εικόνα με την μπερδεμένη πυξίδα. βέβαια όταν απουσιάζουμε καιρό από κάπου συχνά αλλάζει η γεωγραφία των πραγμάτων που αφήσαμε πίσω μας, ακόμη και των συναισθημάτων και η βελόνα μπορεί να μην αναγνωρίζει τα νέα τοπία.
πιστεύω πως δεν υπάρχουν προδιαγεγραμμένες πορείες. αλλά σταυροδρόμια που επιλέγουμε την κατεύθυνση μας. αν παίρναμε το άλλο μονοπάτι, θα ήμασταν λίγο αλλιώς εμείς, λίγο η ζωή μας, αλλά ο σκληρός πυρήνας μας δε θα είχε αλλάξει. αυτός σύμφωνα με τους ψυχολόγους διαμορφώνεται σε πολύ μικρή ηλικία.
το θέμα , Caesar , είναι ότι είμαστε εδώ! κι αυτό είναι θαυμάσιο αν το συλλογιστεί κανείς. μπορείς να κάνεις πολλά με το εδώ και το τώρα σου.
@ melian,
Έχω την εντύπωση μερικές φορές, ότι υπάρχει μια πυξίδα στο μυαλό μας που διαρκώς προσπαθεί κάπου να προσανατολιστεί...
Θα συμφωνήσω για τον πυρήνα που γράφεις και, όπως κι αν εξελίσσονταν τα πράγματα θα είχε/έχει πάντα μεγάλο ποσοστό συνδιαμόρφωσής τους.
Βέβαια, το ότι είμαστε εδώ, πράγματι είναι το κορυφαίο & το μοναδικό που έχουμε να διαχειριστούμε, αλλά δεν νομίζω ότι το καταφέρνουμε όσο του αξίζει. (εγώ τουλάχιστον).
Post a Comment
Subscribe to Post Comments [Atom]
<< Home