"Όνειρο στο κύμα"
"Ήτον απόλαυσις, όνειρον, θαύμα. Είχεν απομακρυνθή ώς πέντε οργυιάς από το άντρον, και έπλεε, κ'έβλεπε τώρα προς ανατολάς, στρέφουσα τα νώτα προς το μέρον μου. Έβλεπα την αμαυράν και όμως χρυσίζουσαν αμυδρώς κόμην της, τον τράχηλόν της τον εύγραμμον, τας λευκάς ως γάλα ωμοπλάτας, τους βραχίονας τους τορνευτούς, όλα συγχεόμενα, μελιχρά και ονειρώδη εις το φέγγος της σελήνης. Διέβλεπα την οσφύν της την ευλύγιστον, τα ισχύα της, τας κνήμας, τους πόδας της, μεταξύ σκιάς και φωτός, βαπτιζόμενα εις το κύμα. Εμάντευα το στέρνον της, τους κόλπους της, γλαφυρούς, προέχοντας, δεχομένους όλας τας αύρας τας ριπάς και της θαλάσσης το θείον άρωμα. Ήτο πνοή, ίνδαλμα αφάνταστον, όνειρον επιπλέον εις το κύμα' ήτο νηρηίς, νύμφη, σειρήν, πλέουσα, ως πλέει ναυς μαγική, η ναυς των ονείρων... Είχα μείνει χάσκων, εν εκστάσει, και δεν εσκεπτόμην πλέον τα επίγεια"
[Όνειρο στο κύμα (1900) Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης]
[Όνειρο στο κύμα (1900) Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης]
Labels: Valentine's Day...
12 Comments:
Τι εξαίσιος ύμνος στην ομορφιά! Τι ποίηση στο πεζό του Παπαδιαμάντη! Αυτό διαβάζω τώρα: "Να 'χεν ο έρωτας σαΐτες"
@ anagnostria,
Οι περιγραφές του & τα κείμενά του παραμένουν ζωντανά & μεταφέρουν αυτή την αυθεντική ευαισθησία μέχρι τις μέρες μας και όπως έγραψε ο Γρ. Ξενόπουλος.ο Παπαδιαμάντης δεν εψεύτηκε ποτέ, δεν εμιμήθη ποτέ, δεν έπροσποιήθη ποτέ, δεν εκιβδηλοποίησε ποτέ. Εκοψε μόνον ολόχρυσα νομίσματα από το μεταλλείον της ψυχής του, της αγνής καί αδιάφθορου (...).
Έχω πλέον πειστεί. Όλες οι δημιουργίες στην τέχνη είτε πρόκειται για λογοτεχνία είτε για μουσική είτε για ζωγραφική... έχουν αρχή και τέλος την ομορφιά και τον έρωτα.
Γι'αυτόν πουλά μέχρι κι ο Φάουστ την ψυχή του.
Υπέροχο απόσπασμα!
@ melian
κι εγώ τη δική μου:))
Αχ! Σπούδασα Φιλοσοφία και Νομική και Γιατρική κι’ αλί μου και Θεολογία με κόπο και μ’ επιμονή. Και νά με εδώ με τόσα φώτα, εγώ, μωρός όσο και πρώτα.
"Ίνδαλμαν αφάνταστο...". Τι ωραίες λέξεις! Κελαρυστές...Τι ανοησία του Έλληνα να αγνοεί την ελληνική γλώσσα...Δεν υπάρχει ωραιότερη πραγματικά...
Καλημερούδια Καίσαρα...
@ k/v,
Άπαιχτος στο λεξιλόγιό του! Δύσκολος και ο βίος του, θυμίζει Ντοστογιέφσκι, Ντ. Τόμας & άλλους "καταραμένους".
Ευτυχώς όμως υπάρχουν συγγραφείς, & σκηνοθέτες νέοι, σύγχρονοι που επιμελούνται, προβάλουν & αναδεικνύουν το μεγαλείο του και το έργο του.
π.χ. όπως αυτό που μνημονεύει πιο πάνω η anagnostria.
Που πέφτει το άτιμο το μάτι ε;
"Διέβλεπα την οσφύν της την ευλύγιστον, τα ισχύα της, τας κνήμας, τους πόδας της, μεταξύ σκιάς και φωτός, βαπτιζόμενα εις το κύμα."
Πολύ όμορφο απόσπασμα αυτό που διάλεξες Caesar.
@ teleytaios,
Το απόσπασμα, ναί, επιλεγμένο για τη μέρα του Αγ. Βαλεντίνου έ; όχι μόνο καρδουλοσοκολατάκια κι ανθοδέσμες;))
ενυγουέι, όπως είπα & πριν Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης λόγω του μοναχικού βίου του χαρακτηρίστηκε αντιερωτικός, μονόχνοτος, ανέραστος, ανίκανος ν' αγαπήσει και ν' αγαπηθεί. Κι όμως, οι σύγχρονοι συγγραφείς επιδιώκουν να ανατρέψουν αυτή την εικόνα.
Πολύ καλή επιλογή. Τέλειο απόσπασμα.
@δειμε,
απο μια υπέροχη ψυχή, όπως ήταν ο Α.Π.
πόσο μακριά με ταξιδεύει αυτή η εικόνα!...
Νομίζω δε ότι ο Α.Παπαδιαμάντης είναι ίσως η μεγαλύτερη μορφή των ελληνικών γραμμάτων.
Μερικά λόγια, λέξεις, κείμενα όπως και του Α.Π. δημιουργούν υπέροχες εικόνες & συναισθήματα, στο μυαλό του κάθε αναγνώστη...
Post a Comment
Subscribe to Post Comments [Atom]
<< Home