apres midi
Πίσω από τα μαύρα γυαλιά σου κρύβεται ένας κόσμος που μόνο εσύ τον γνωρίζεις. Είναι ο δικός σου κόσμος που δεν μπορεί να τον δει, να τον ανακαλύψει κανείς άλλος. Είναι οι αληθινές σου σκέψεις και τα προβλήματα, οι φόβοι σου οι ελπίδες σου κι οι επιδιώξεις σου.
Ο ήλιος κουρασμένος γέρνει στη θάλασσα & χαμογελάει ευτυχισμένος μαζί με τα πρόσωπα απέναντί σου. Συμμετέχεις & γελάς, ακούς και βλέπεις. Ποιο να είναι το μυστικό σου, η ρωγμή σου, που δεν μπορώ να δω παρά μόνο μια αντανάκλασή μου πάνω στα γυαλιά σου που εκτρέπουν τα λόγια μου & το βλέμμα μου από το δρόμο της εξερεύνησης που οδηγεί στα βάθη της ψυχής σου.
"Όμως και πίσω απ' όλα αυτά χαμογελάς ανέγνια
και ξαναβρίσκεις την αθάνατη ώρα σου
Όπως στις αμμουδιές σε ξαναβρίσκει ο ήλιος..."
posted by Caesar @ 6/04/2010 11:29:00 PM
9 Comments
9 Comments:
Mαυρα γυαλια λοιπον.Δεν μπορει να μην σφιγγεται η καρδια απο την αβεβαιοτητα των συναισθηματων.Τι κριμα;Xανονται στο σκοταδι.Δεν θα υπαρξει ποτε μια απαντηση.Ισως αυτο να σημαινει να εισαι ζωντανος.
//Να κυνηγας τις στιγμες που πεθαινουν.Να ψαχνεις το παντα μεσα στο ποτε....//
Απο το βιβλιο Η κομψοτητα του σκαντζοχοιρου.
Καληνυχτα!
Καλημέρα Likeraki,
Η μόνη βεβαιότητα είναι η ...αβεβαιότητα. Πόσο μάλλον όταν υπάρχει και το φιλτράτρισμα των ωραίων σκούρων γυαλιών έ; Ας είναι, όλα έχουν το δικό τους συντελεστή.
Στείλε μου περισσότερα για την "κομψότητα του σκαντζόχοιρου", καλό ακούγεται & ο καιρός προσφέρεται για διάβασμα!
//To oνομα μου ειναι Ρενε.Ειμαι πενηντα τεσσαρων χρονων,χηρα,μικροσωμη ,στρουμπουλη και ασχημη.Τα τελευταια εικοσι εφτα χρονια ειμαι η θυρωρος του κτιριου στην οδο Γκρενελ 7,ενος ομορφου μεγαρου που χωριζεται σε οχτω μεγαλα υπερπολυτελη διαμερισματα.Δεν σπουδασα ,ημουν παντοτε φτωχη διακριτικη και ασημαντη.Ανταποκρινομαι ομως τελεια σε οτι η κοινωνια πιστευει ως υποδειγμα θυρωρου πολυκατοικιας κανεις δεν μπορει να αντιληφθει οτι γνωριζω πολυ περισσοτερα απο τους πλουσιους αλαζονες.
Το ονομα μου ειναι Παλομα.Ειμαι δωδεκα χρονων και μενω στη οδο Γκρενελ 7,σε ενα αρχοντικο διαμερισμα.Εντουτοις παρα την καλοτυχια και τα πλουτη,απο πολυ καιρο ξερω οτι ο τελικος προορισμος μου ειναι η γυαλα με τα ψαρια.Πως το γνωριζω;Tυχαινει να ειμαι εξυπνη.Εξαιρετικα εξυπνη μαλιστα.Γι αυτο εχω παρει την αποφαση μου στο τελος της σχολικης χρονιας ,την μερα των γενεθλιων μου στις 16 Ιουνιου θα αυτοκτονησω.........
Δυο ηρωιδες διαφορετικες μεταξυ τους ,με κρυμμενους εσωτερικους κοσμους και ανειπωτα μυστικα ,που θα αποκαλυφθουν με την αφιξη του κυριου Οζου,ενος καλλιεργημενου και πλουσιου Γιαπωνεζου.
Το μυθιστορημα αυτο της Μιριελ Μπαρμπερι κυκλοφορησε στην Γαλλια το 2006 .Κερδισε το Βραβειο Βιβλιοπωλων,το Βραβειο Πολιτισμου και βιβλιοθηκων κτλ κτλ .Συντομα θα μεταφερθει στον κινηματογραφο.
Εκδοσεις Συγχρονοι οριζοντες.
Πολύ κατατοπιστικό Likeraki, για τον καμβά της ιστορίας του. Το έψαξα κι εγώ λίγο κι εδω. εντόπισα μια αρκετά αναλυτική παρουσίαση.
Όποτε το τελειώσεις να μου γράψεις αν θες τις δικές σου εντυπώσεις...
Eυχαριστω για την ενημερωση
Καλο σου βραδυ.
πισω απο τα μαυρα γυαλια ολων μας, κρυβεται ενας κοσμος που ουτε εμεις οι ιδιοι γνωριζουμε..
ειναι το αλλο μας εγω, εκεινο το απροβλεπτο ή το εγωιστικο, το κρυφο, το αμαρτωλο κλπ κλπ
καθε ανθρωπος, κρυβει μεσα του οχι εναν, μα πολλους αλλους..
ολοι θα κανουν την εμφανιση τους εστω κ μια μικρη στιγμουλα στην ζωη μας..
καλησπερα σου ειπα;
το ποσο σ αγαπαω;)
@ ❤
που συνήθως εξάπτει τη φαντασία μας και προσπαθούμε μάταια να τον ανακαλύψουμε ..
"Αυτός ο κόσμος που αλλάζει
πως σου μοιάζει, πως σου μοιάζει
Αυτός ο κόσμος που αλλάζει
με τρομάζει, με τρομάζει..."
από τον Αλκίνοο!
Σκέφτομαι ότι κάποτε που φορούσαν μαύρα γυαλιά μόνον ελάχιστοι,κι αυτό γιατί δεν ήταν τόσο μόδα ή δεν υπήρχαν τόσα χρήματα και ενημέρωση για σκελετούς γυαλιών ηλίου,ο κόσμος δεν κοιτούσε μέσα από φακούς τον άλλον.Ήταν όλα πιο άμεσα και πιο κοντινά,πιο ξεκάθαρα.Λογικά έτσι πρέπει να ήταν.Μου συμβαίνει συχνά να νιώθω πως με κοιτάζουν ερευνητικά,όσο παίρνει η γωνία του ματιού τους,οι άγνωστοι στο μετρό ή σε κάποια αίθουσα αναμονής.Λες και είμαστε όλοι μας παράξενα φρούτα ή προς διερεύνηση.Έχει συμβεί και σε μένα αλλά προτιμώ να κοιτάζω τον άλλον στα μάτια,αν αυτό είναι εφικτό και μου επιτρέπεται χωρίς παρεξήγηση.
Αυτό με το βιβλίο που είπε το prasino liker,μου ακούγεται πολύ ενδιαφέρον.Θα το αναζητήσω κι εγώ!
@ο/θ/π/κ,
Aλλάζουν οι εποχές, κι οι άνθρωποι...
Post a Comment
Subscribe to Post Comments [Atom]
<< Home