Les moulins de mon coeur

Ένα τριήμερο που έφθασε στο τέλος του. Μια εποχή που αντέχει ακόμη. Μια θέα που χαρίζει ακόμη αρμονία και ηρεμία στο λιγοστό διάστημα που μεσολαβεί στο γύρισμα της μέρας. Αιχμαλωτίζω τη στιγμή, την αίσθηση, τα χρώματα και τις ανταύγειες για να τις πάρω μαζί μου. Σε λίγο βραδιάζει, τα φώτα θα ανάψουν στην πόλη και κάπου εκεί θα είναι και το δικό σου. Ο χώρος σου, ο κόσμος σου, η ζωή σου, εκεί που ανήκεις. Γέρνω πάνω σου, όπως τα κλαδιά του δένδρου πάνω από την πόλη σου, από τους δρόμους που περπατάς, που οδηγείς, που αναπνέεις. 'Ηθελα να ήμουν κι εγώ ένα κομμάτι της ζωής σου, ένα μικρό αλλά σημαντικό μέρος. Νυχτώνει όμως κι ο ήλιος παγώνει. Τα φώτα ανάβουν και μας δείχνουν το δρόμο της επιστροφής και της ...Σοφίας, ενώ περιστρέφονται γύρω από το όνομά σου οι ανεμόμυλοι της καρδιάς μου, στον άνεμο των τεσσάρων εποχών... "les moulins de mon coeur"