Friday, November 21, 2008

bucket list

Πότε μπορούμε τελικά να εκτιμήσουμε την αξία της ζωής μας. Της ατομικής μας, της προσωπικής μας, της μοναδικής μας ζωής;
Όπως όλα τα πράγματα όταν κινδυνεύουμε να τα χάσουμε, ιδίως τον εαυτό μας, τότε μάλλον συνειδητοποιούμε την πραγματική της αξία.
Oι προβληματισμοί προκύπτουν παρακολουθώντας το "bucket list" και τίθενται επί τον τύπο των ήλων όταν δύο άγνωστοι μεταξύ τους συναντώνται στο ίδιο δωμάτιο ενός νοσοκομείου & πληροφορούνται ότι έχουν λίγο χρόνο ζωής ακόμη.
Ο Τζακ Νικολσον (Έντουαρτ) & ο Μοργκαν Φρημαν (Κάρτερ) αφήνουν την τεράστια υποκριτική τους τέχνη να, αναχαιτίσει το τέλος που πλησιάζει & είναι πλέον ορατό, υποδυόμενοι τους ρόλους δύο καρκινοπαθών συνανθρώπων μας που αντιδρούν μ' έναν διαφορετικό & ασυνήθιστο τρόπο, λίγο πριν κλείσει ο κύκλος της ζωής τους. Ο ένας ιδιοκτήκτης του νοσοκομείου παντρεμένος τέσσερις φορές κι άλλος μηχανικός αυτοκινήτων με μεγάλη οικογένεια, ο οποίος αρχίζει να γράφει μια λίστα επιθυμιών, αυτό που ο καθηγητής Φιλοσοφίας στο πρώτο έτος ανέθεσε ως εργασία & την ονόμασε "bucket list" Έπρεπε δλδ να γράψουμε μια λίστα μ' αυτά που θέλαμε να κάνουμε στη ζωή πριν πεθάνουμε.
Εκεί λοιπόν αρχίζουν και οι καταπληκτικοί διάλογοι δύο ώριμων ανθρώπων !
""Εγινε μια έρευνα κάποτε. Ρωτήθηκαν χίλιοι άνθρωποι: αν μπορούσαν να μάθουν θα ήθελαν να πληροφορηθούν την ακριβή μέρα του θανάτου τους; Το 96% απάντησε όχι. Εγώ πάντα ήμουν με το υπόλοιπο 4% Πίστευα ότι θα μ' απελευθέρωνε να μάθω πόσος καιρός μου να ζήσω. Τελικά δεν σ' απελευθερώνει"
Είναι όμως δύσκολο να υπολογίσεις την αξία μιας ανθρώπινης ζωής. Άλλοι λένε ότι μετριέται με όσους αφήνεις πίσω σου. Άλλοι λένε σύμφωνα με την πίστη σου. Άλλοι λένε από την αγάπη. Άλλοι λένε ότι η ζωή δεν έχει καμία αξία.
Τί πιστεύω εγώ;
Ότι μετράς την αξία σου σύμφωνα με το πόσοι άνθρωποι πίστεψαν στη δική σου αξία. Το μόνο σίγουρο είναι ότι πέρα από μετρήσεις ο Έντουαρτ Κόουλ έζησε τις τελευταίες του μέρες πιο έντονα απ' όσο ζούνε άλλοι σ' όλη τους τη ζωή. Όταν πέθανε τα μάτια του ήταν κλειστά μα η καρδιά του ορθάνοιχτη."

Labels:

7 Comments:

At 23/11/08 21:55 , Blogger Άγνωστη said...

Χμμ... δεν ξέρω αν θα ήθελα να μάθω ποτε πεθαίνω και πως... είναι λίγο απογοητευτικό νομίζω να ξέρεις ποσο καιρός σου έχει μείνει πριν φύγεις. Αν ήξερα όμως, θα αναρωτιόμουν αν μπορούσα να γυρίσω το ρολοι του χρόνου πίσω και να ξεκινήσω από την αρχή τη ζωή μου, θα είχα κάνει τα ίδια πράγματα η θα ακολουθούσα άλλο δρόμο...

 
At 23/11/08 22:42 , Blogger Caesar said...

@ Aγνωστη,
Φοβάμαι πως δεν είναι μόνο απογοητευτικό, αλλά και απίστευτα δύσκολο φορτίο. Βέβαια, πάντα εξαρτάται από την ιδιοσυγκρασία του καθενός.
Γνωρίζουμε ότι θα συμβεί, αλλά όχι το πότε !
Έτσι, μετατίθεται πάντα & "ξορκίζεται" στο απροσδιόριστο, άγνωστο & αόρατο μέλλον :)

Τώρα, αν ξεκινούσε κανείς από την αρχή πιστεύω ότι θα ακολουθούσε άλλο δρόμο. Κι αυτό γιατί υπάρχει μέσα μας η περιέργεια & το ενδιαφέρον για το πώς θα μπορούσαν να εξελιχθούν διαφορετικά οι καταστάσεις.

 
At 24/11/08 21:01 , Blogger prasino liker said...

Caesar ειναι πολυ δυσκολο να ξερει κανεις το ποτε θα πεθανει.Νομιζω ειναι ακομα πιο δυσκολο σε εκεινους που δεν ρυθμισαν την ζωη τους συμφωνα με τα ονειρα τους,τις ελπιδες τις επιθυμιες.Η γραμμη που ακολουθουμε δεν αφηνει τον νου να ειναι γαληνιος.Δεν χρειαζεται να εχομε ανθρωπους γυρω μας ,οι οποιοι θα κλαψουν κατα την αναχωρηση μας η θα εκθιαζουν τα πεπραγμενα μας .Δεν θα ηθελα κανενα να βρισκεται εκεινη την στιγμη διπλα μου.Αυτα τα λογια που πιθανον να μου πουν η το τελευταιο φιλι ας παρει θεση τωρα.
Υποκρισια μαλλον παρα θλιψη.Μονο οποιος εχει ζησει με το Ωραιο μπορει να πεθανει ωραια.Οι τελευταιες στιγμες ας ειναι με λεπτοτητα.

 
At 25/11/08 08:49 , Blogger Caesar said...

@ prasino liker,
Σίγουρα είναι έτσι όπως τα λες & το φιλί ας πάρει τώρα θέση όπως & τα λόγια τα καλά. Κι ας κρατήσουμε γαλήνια τη σκέψη μας & το νού κόντρα στους δύσκολους καιρούς:)

 
At 27/11/08 19:47 , Blogger melian said...

"Αιώνιο" το θέμα της ταινίας. Τι θα έκανες αν...

Όσο είναι κανείς νέος και υγιής δε σκέφτεται σχεδόν ποτέ οτι καποτε θα πεθανει και αν ζει σύμφωνα με τις επιθυμίες του. Απλά ζει. Έτσι όπως το κάνουν και οι άλλοι. Σύμφωνα με τις συνηθειες και τους κανόνες της κοινωνίας (τουλάχιστον οι πιο πολλοι από μας)

Ουσιαστικά διχως μία άμεση απειλή, δε ζούμε σχεδόν ποτέ συνειδητά. Ίσως να μην είναι κακό αυτό. Τις σκέψεις μου διατυπώνω.

Απλα αυτο το ερωτημα του αν ζεις συμφωνα με τις επιθυμιες σου, αν εκανες στη ζωή σου αυτα που λαχταρουσες, γεννιεται μεσα μας μόνο με την άμεση απειλή οτι δε θα προλαβουμε να κανουμε πραγματα που στο μυαλό μας εχουν ιδιαιτερη αξια ή μας φαινονται ελκυστικα.

Σε εναν αιφνιδιο θανατο, μπορει να μην αναλογιστει κανεις ποτέ στη ζωή του, αν εζησε όπως ήθελε.Και πιθανον να είναι απολυτα ικανοποιημενος απο αυτην , γιατι διαφορετικά πιστευω, πως κατι θα εκανε για να την αλλαξει.

 
At 1/12/08 12:03 , Blogger nakupenda said...

Hey Caesar... ;) πάει καιρός πάλι που έχουμε να τα πούμε!
Εγώ θα θελα να ξέρω πάντως...νιώθω πως θα είχα την ψυχραιμία να μη πανικοβληθώ και θα χρησιμοποιούσα αυτή τη πληροφορία εποικοδομητικά :)

 
At 1/12/08 18:03 , Blogger Caesar said...

Γεια σου nakupenda,
Πολύ χάρηκα που σε ξαναδιαβάζω:)

Έτσι πίστευε κι ο καταπληκτικός Κάρτερ (Μοργκαν Φρήμαν) πολύ μεγαλύτερος από εμάς με μεγάλη οικογένεια, χρόνια στη βιοπάλη & με εξαιρετική φιλομάθεια κι ενδιαφέρον για τη ζωή: " ...εγώ πάντα ήμουν με το υπόλοιπο 4% Πίστευα ότι θα μ' απελευθέρωνε να μάθω πόσος καιρός μου να ζήσω. Τελικά δεν σ' απελευθερώνει..."
αλλά παρ'όλα αυτά χάρις και στον συνασθενή του Έντουαρντ (Τζακ Νίκολσον) χρησιμοποίησαν και οι δύο αυτή τη πληροφορία πολύ εποικοδομητικά !

 

Post a Comment

Subscribe to Post Comments [Atom]

<< Home

Guests
counter on blogger