Χριστουγεννιάτικες Ιστορίες

Συνήθιζε να λέει πως κάθε καινούργια γνωριμία πρέπει να την αφήνουμε να «μένει» λίγο σκεπασμένη. Εάν φουσκώσει μια νύχτα σαν ζύμη για ψωμί, τότε αξίζει να τη βάλουμε στη ζωή μας σαν κάτι πιο σημαντικό. Έτσι έγινε και με την περίπτωση του μουσικού. Τον γνώρισε στην αναμονή. Στο μικρό σαλόνι του γιατρού. Μια μικρή καθυστέρηση του καρδιολόγου αποσυντόνισε τη ροή των ραντεβού και βρέθηκαν να περιμένουν άγνωστο για πόσο.

Ο καθηγητής και ο μουσικός φαινομενικά δεν είχαν τίποτα κοινό. Εκτός από την ηλικία. Πατημένα 60 και οι δυο. Ο ένας περιποιημένος, του «κουτιού» που λένε, και ο άλλος χύμα, με μακό κι ένα ασημένιο σκουλαρίκι στο δεξί αυτί. Ο μουσικός κουνούσε ανυπόμονα το πόδι κι ο καθηγητής βάλθηκε να μετράει πόσες αβαθμολόγητες εργασίες έχει να κοιτάξει. Τα θέματα της καρδιάς άνοιξαν ξαφνικά από μόνα τους συζήτηση.

Μπαλονάκι εσείς; Α, ωραία, κι εμείς. Το ’να έφερε το άλλο κι όσο περίμεναν ανακάλυψαν πως είναι σχεδόν γείτονες. Ο μουσικός κάλεσε τον καθηγητή σε μια παράστασή του το ίδιο βράδυ κι ο καθηγητής πήγε γιατί δεν είχε τίποτα καλύτερο να κάνει. Επειτα, πού και πού έπιναν καφέ στο σύνορο των δυο γειτονιών. Γεροντοπαλίκαρα κι οι δυο, δεν είχαν οικογενειακές υποχρεώσεις.

Φαίνεται πως η «ζύμη» φούσκωσε πολύ όταν ένα βράδυ ο μουσικός άρχισε να έχει κάτι ενοχλητικά τσιμπήματα στο στήθος κι ο καθηγητής ως πιο «παλιός» στην καρδιολογία έτρεξε σπίτι να τον καθησυχάσει και να ξενυχτήσει εκεί για να μη συμβεί κάτι.
Εκεί θα μπορούσε να πει κανείς πως έγιναν φίλοι «καρδιακοί».

Ο μουσικός με τη σειρά του ανταπέδωσε μια άλλη νύχτα την καλοσύνη του φίλου του. Μια νύχτα βαριά και ανυπόφορη για τον καθηγητή. Αδυνατούσε να προσαρμοστεί στο καθεστώς της τηλεκπαίδευσης, η παράδοση ήταν άχρωμη και άοσμη, οι λίγοι μαθητές που ήταν συνδεδεμένοι ήθελαν να μιλήσουν για οτιδήποτε άλλο εκτός από μαθηματικά, το δίκτυο έπεφτε διακόπτοντας κάθε συνοχή και το χειρότερο από όλα ήταν πως ο καθηγητής για πρώτη φορά ένιωσε την απειλή πως όλα αυτά θα μείνουν για πάντα. Συνεπώς, ακούστηκε στο τηλέφωνο όχι με πόνο στην καρδιά αλλά με πόνο στην ψυχή. Ο μουσικός δεν το σκέφτηκε και πολύ. Αρπαξε την κιθάρα του και σε δέκα λεπτά ήταν στο κατώφλι του φίλου του. Μέχρι το ξημέρωμα τραγουδούσαν και έλεγαν ιστορίες.

Τώρα που πλησιάζουν οι γιορτές, τους φαίνεται αδιανόητο να μην τις περάσουν παρέα. Ο καθηγητής κάλεσε τους μαθητές του σε μια συναυλία μέσω Διαδικτύου μόνο γι’ αυτούς. Ο μουσικός ετοιμάζει το πρόγραμμα με τα παιδιά που φτιάχνουν λίστες με αγαπημένα τραγούδια. Η ανθρώπινη σχέση βρήκε τον τρόπο να υπάρξει και οι καρδιές έχουν τον τρόπο τους να ενώνουν όταν χρειάζεται.

Kυριακή Μπεϊόγλου

Για την αντιγραφή Caesar