Υπάρχει σοφία στο σύμπαν;

Σε είδα ξαφνικά μες στη νύχτα να περνάς, κι ένιωσα τον νυχτερινό ουρανό σαν να με πήρε μαζί του στον γαλαξία του. Χάνομαι κάθε φορά, κάθε στιγμή, κι όταν σε δω κι όταν σε σκεφθώ. Και είναι πολλές οι στιγμές, οι φορές και οι αφορμές της καθημερινής συναναστροφής που μας έφερε κοντά, και στροβιλίζουν την ψυχή μου σαν πλανήτη γύρω από έναν ήλιο που δεν μπορεί να ξεφύγει από την έλξη του. Καταδικασμένος αιώνια στη βαρύτητα της ύπαρξής σου, τα κύτταρα του μυαλού μου γυρίζουν συνέχεια γύρω από σένα. Χωρίς να το θέλεις, χωρίς να το επιδιώκεις.

Στον ουρανό λαμπυρίζουν τ΄άστρα
Σαν βραδυνό ρούχο στην κρεμάστρα
Που το φοράς προχωράς κι αφήνεις
Τις γειτονιές μουσική να γίνεις
Μια στροφή κι άλλη μια και στο βάθος βαμμένα σύννεφα
Και να ξεσπούσε βροχή να πιει η ψυχή ασημένια.....
[Λινα Νικολακοπούλου]