run
Μερικά πράγματα χρειάζεται να γίνονται κατά προτεραιότητα, κάποια άλλα ακολουθούν, και άλλα, που συνήθως μας αρέσουν περισσότερο, όποτε και αν βρεθεί ευκαιρία που μεταφράζεται σε ελεύθερο χρόνο τουλάχιστον.
Κάθε βδομάδα, αλλά και κάθε μέρα ξεκινά με το πρόγραμμά της. Ασφυκτικό και υποχρεωτικό σε μεγάλο ποσοστό δεν αφήνει και πολλά περιθώρια επιλογών.
Στο τέλος σερνόμαστε όπως στα τελευταία λεπτά ενός αγώνα περιμένοντας το σφύριγμα της λήξης πριν δεχθούμε γκολ!
posted by Caesar @ 10/07/2012 09:54:00 PM
5 Comments
5 Comments:
Και μετά,πραγματικά σαν τον τίτλο και το γλυπτό που διάλεξες, τρέχουμε να μας βρούμε, γιατί με τόσα "πρέπει" χάνεται ο άνθρωπος...
Καλή εβδομάδα με στιγμές που τρέφουν την ψυχή...;)
Κάπως έτσι είναι. Δεν έχεις καθόλου άδικο...
(η φωτό είναι από τα καλύτερα αγάλματα που είδα ποτέ)
Πράγματι ο συγκλονιστικός "δρομέας" του Κ. Βαρώτσου και η διαρκής και αέναη κίνηση που φαίνεται να πηγάζει μέσα από τα θραύσματά του, μου δίνει την αίσθηση της ατέλειωτης και αδιάκοπης προσπάθειας να ξεφύγεις από κάπου, από οπουδήποτε.
Την ίδια στιγμή όμως μου δίνει την εντύπωση ότι όσο κι αν προσπαθεί κανείς είναι μάταιο, ακατόρθωτο να ξεφύγει από τη μοίρα του. Έτσι, κάθε φορά που θα τον δούμε μέσα από το παράθυρο ενός λεωφορείου ή του αυτοκινήτου μας, που θα περάσει από εκείνο το σημείο, ιδιαίτερα για όσους περνούν κάθε μέρα, είναι σαν να μοιράζεται μαζί μας αυτή την επιθυμία για έξοδο & απεγκλωβισμό από τη στατικότητα μιας ασφυκτικής μεγαλούπόλης.
Καλημέρα :)
Κοίτα να δεις τι μου θύμησες τώρα με το γλυπτό του Βαρώτσου ... όταν το τοποθέτησαν στην Ομόνοια έμενα ακόμα Αριστοτέλους , αρκετά κοντά και ήμουν εξοργισμένη που χάλασαν την πλατεία μου με τα συντριβάνια της, το πράσινό της με αυτό ( είχε περιορίσει κατά πολύ τον χώρο της ) που να το φανταζόμουν πως αυτή η όμορφη πλατεία κόμβος της Ελλάδας θα γινόταν αυτό που τελικά έγινε σήμερα! Έχω χρόνια πια να κατέβω στην Αθήνα αλλά κατά περίεργο τρόπο αυτό το γυάλινο γλυπτό το νοσταλγώ!
Αν ο "δρομέας" του Κ.Βαρώτσου καθιερώθηκε πλέον ως ένα από τα καλύτερα γλυπτά και φυσικά το νοσταλγούμε όσοι δεν το βλέπουμε συχνά, άλλο τόσο καθιερώθηκε και η "Οδός Αριστοτέλους" του Λ. Παπαδόπουλου που ακούγεται πάντα ευχάριστα και νοσταλγικά από το 1974!
Post a Comment
Subscribe to Post Comments [Atom]
<< Home