σωπαινεις

Η ώρα ήταν ήδη προχωρημένη όταν ανέβηκε την σκάλα για τον φεγγίτη της σοφίτας. Έπρεπε να κλείσει το μικρό παράθυρο που έβλεπε προς τον νυχτερινό ορίζοντα και το θέαμα της έναστρης νύχτας του Δεκέμβρη τον κράτησε για λίγη ώρα εκεί.
Σαν να έβλεπε τη θέα από το φινιστρίνι ενός αστρόπλοιου που ταξιδεύει αέναα στο άγνωστο σκέφτηκε αλλά ο ρυθμός των σκέψεων στροβιλίστηκε πάλι μαζί της, σαν την έλξη μιας ανίκητης βαρύτητας... "ποιά πόλη, ποιά χώρα / ποιά θάλασσα σε ταξιδεύει τώρα / σωπαίνεις, θυμάσαι / και μεθυσμένη μες στον ύπνο σου γελάς..."