εκμυστηρεύσεις

Ενιωθε πως την έπινε σιγά σιγά, Την έβλεπε ακόμη έτσι όπως την είδε πάλι ξαφνικά το ζεστό απογευματινό του Ιούλη. Είχε σταθεί μπροστά στην πόρτα της βεράντας της φορώντας κάτι λευκό, αέρινο, ελαφρύ που τόνιζε την αρμονία του σώματος. Αντάλλαξαν δυο λόγια αλλά η εικόνα της μετακόμισε μέσα του. Αλλωστε δεν έτυχε να την ξαναδεί έτσι, τόσο άμεσα, και χαλαρά, όπως μόνο το καλοκαίρι δίνει απλόχερα τέτοια δυνατότητα, ενός λιτού ενδύματος. Την έβλεπε συνήθως με τα καθημερινά. Εδώ όμως ο χρόνος σταμάτησε για λίγο όπως σταμάτησε για τις καρυάτιδες ή για την Αφροδίτη της Μήλου ή ακόμη όπως για την άνοιξη του Μποτιτσέλι. Είναι κάποιες στιγμές ξεχωριστές τελικά. Απρόοπτες και ιδανικές. Αιώνιες. Η ζεστή μέρα έδωσε τη θέση της στη δροσερή νύχτα,  Ενιωθε πως την έπινε αλλά δεν τελείωνε ποτέ όσο νά έπινε.
"Τί ζητάς Αθανασία στο μπαλκόνι μου μπροστά"