Nothing Twice
- Τίποτα δύο φορές -
Τίποτα δεν μπορεί ποτέ να συμβεί δύο φορές.
Αποτέλεσμα, το θλιβερό γεγονός
ότι φτάνουμε εδώ απροετοίμαστοι
και φεύγουμε χωρίς την δυνατότητα ν' αποχτήσουμε πείρα.
Ακόμα κι αν δεν υπάρχει κανένας περισσότερο αδαής
κι αν είσαι ο χειρότερος μαθητής του πλανήτη,
δεν μπορείς να επαναλάβεις την τάξη το καλοκαίρι
αυτή η σειρά των μαθημάτων προσφέρεται μόνο μια φορά.
Καμιά μέρα δεν αντιγράφει την προηγούμενη,
δυο νύχτες δεν θα διδάξουν τι είναι ευδαιμονία
με τον ίδιο τρόπο επακριβώς,
και ούτε ακριβώς με τα ίδια φιλιά.
[Wislawa Szymborska].
posted by Caesar @ 2/05/2012 12:44:00 AM
9 Comments
9 Comments:
Και αν συμβεί δύο φορές ένα κακό τότε κάποιος δεν πήρε το μάθημά του...
δείμε,
εδώ ταιριάζει το "έπαθαν αλλά δεν έμαθαν"...
Δεύτερη ζωή δεν έχει...Γι'αυτό οι στιγμές της είναι ΠΟΛΥΤΙΜΕΣ. Μα οι περισσότεροι θεωρούν ατελείωτο το πέρασμα απο εδώ. Το ξοξεύουν άσκοπα. Και το πάθημα δεν γίνεται μάθημα...
"Fenêtre sans rebord, sans feuillure, sans vitres. Ouverture et rien d’autre, mais ouverte largement". (Παράθυρο δίχως περβάζι, δίχως κούφωμα και τζάμια. Ένα άνοιγμα και τίποτ' άλλο. Αλλά ορθάνοιχτο.)
Σαν φόρο τιμής στην εκλειπούσα καταθέτω κι εγώ λίγους στίχους της και λέω: ορθάνοιχτοι ας μέναμε κι ας πάθουμε, κι ας μη μάθουμε.
@ k/v,
"...όσο κι αν κανείς προσέχει όσο κι αν το κυνηγά..."
Έτσι είναι τα πράγματα για όσους μπορούμε να το αντιληφθούμε. Πώς όμως να το καταφέρει κανείς όταν είναι εγκλωβισμένος στ'ασφυκτικά πλοκάμια της καθημερινότητας.
btw, παραπέμπω στην πολύ καλή στήλη του Μιχ. Μητσού, όπου γράφει για τη Σιμπόρσκα. "...υπάρχει και μια άλλη διαφορά ανάμεσα στους ανθρώπους και τα ζώα. Οι πρώτοι διαβάζουν τη ζωή τους και τη ζωή του κόσμου μέσα από τη διαδοχή των στιγμών και για τον λόγο αυτό αδυνατούν να εμβαθύνουν στη στιγμή. Τα δεύτερα, αντίθετα, ζουν την κάθε στιγμή. Κι έτσι δεν γνωρίζουν από τεχνάσματα, υπολογισμούς και παγίδες. Έχουν τη συνείδησή τους καθαρή...".
@amFenster,
συνεχίζω κι εγώ λίγο με τον "Ουρανό"
Nul besoin d’attendre une nuit sans nuages,
ni de lever la tête
pour regarder le ciel.
Je l’ai derrière mon dos, sous ma main, mes paupières.
Le ciel m’enveloppe fermement,
me soulève
(Δέν χρειάζεται να περιμένω μια έναστρη νύχτα.
Δέν χρειάζεται να τεντώσω τον λαιμό μου για να κοιτάξω τον ουρανό.
Τον έχω πίσω απ'την ράχη μου,
δίπλα μου και μπροστά στα βλεφαρά μου.
Ο ουρανός με τυλίγει σφιχτά
και με σέρνει προς τα πάνω)
Από τις αγαπημένες μορφές μαζί με τον Τσέσλαβ Μίλος.
Ναί, ορθάνοιχτοι, όσο μπορούμε, έτσι κι αλλιώς είμαστε ανεπείδεκτοι μαθήσεως;))
Σ' ευχαριστώ...
Φοβομαστε να γινουμε σοφοι.
Φοβομαστε οτι τοτε θα ελθει το τελος.
likeraki,
Συνήθως ο φόβος είναι προκαταβολικος & υπερβολικός
Αγαπημένη ποιήτρια.Κι αν μπορείς να διαβάσεις τους στίχους στη γλώσσα της,ακόμα καλύτερα.
Πολύ γλυκιά κυρία,και στη φυσιογνωμία.Και πόσο δίκιο δίνω στο ποίημα...
Καλημέρα.
Είναι αλήθεια ότι το πρωτότυπο είναι αξεπέραστο.
Η ποίηση είναι αυτό που χάνεται στη μετάφραση Φροστ Ρόμπερτ
Καλημέρα
Post a Comment
Subscribe to Post Comments [Atom]
<< Home