ταξιδιωτες του χρονου

Πάλι δεν πρόλαβα να σου γράψω όσα ήθελα, να σου πω εκεινα που ήθελα και να μοιραστώ λίγο το χρόνο μαζί σου. Όμως πάλι ο χρόνος με πρόλαβε χωρίς καμιά υποδιαίρεση για μας. Πάλι νιώθω πως έφαγα τη σκόνη του. Πάλι μου βγάζει τη γλώσσα και γελάει μαζί μου. Στο παρα πεντε. Αλλά ποιός άλλος φταίει. Μήπως εμείς δεν τον δημιουργήσαμε για να τον ελέγχουμε και τωρα μας ελέγχει εκείνος. Κι όμως καποια στιγμή θα είναι η δική μας στιγμή. Θα τον κρατήσουμε για λίγο ανάμεσα στα χέρια μας, στα χείλη μας, έτσι όπως θα είναι ενωμένα. Εκεί στη ρωγμή του χρόνου. Θα σταματήσουν τα ρολόγια. Κι εκείνος τότε θα "παγώσει". Θα τον αλλάξουμε τα φώτα. Ά ρε χρόνε αλήτη. Θυμάσαι στο "Ιntestellar", έτσι κι εμείς θα επιβραδύνουμε την ηλικία μας στο χωροχρόνο. Και θα κρατήσουμε τη ζωή μας στα χέρια μας.

σωπαινεις

Η ώρα ήταν ήδη προχωρημένη όταν ανέβηκε την σκάλα για τον φεγγίτη της σοφίτας. Έπρεπε να κλείσει το μικρό παράθυρο που έβλεπε προς τον νυχτερινό ορίζοντα και το θέαμα της έναστρης νύχτας του Δεκέμβρη τον κράτησε για λίγη ώρα εκεί.
Σαν να έβλεπε τη θέα από το φινιστρίνι ενός αστρόπλοιου που ταξιδεύει αέναα στο άγνωστο σκέφτηκε αλλά ο ρυθμός των σκέψεων στροβιλίστηκε πάλι μαζί της, σαν την έλξη μιας ανίκητης βαρύτητας... "ποιά πόλη, ποιά χώρα / ποιά θάλασσα σε ταξιδεύει τώρα / σωπαίνεις, θυμάσαι / και μεθυσμένη μες στον ύπνο σου γελάς..."

Fantaisie - Impromptu

[Edward Hopper "The woman"]

Ενας καφες πισω απο ενα τζαμι

και μια μελωδια που δεν λεει να τελειωσει

Ενα εισητηριο χωρις επιστροφη

και μια υποσχεση πισω απο ενα βλεμμα...