Sunday, March 27, 2011

El secreto de sus ojos


Ποιός λέει ότι το παρελθόν ξεχνιέται; Όχι, αν η ψυχή δεν κάνει αυτό που θέλει.
Παρακολούθησα με αρκετό ενδιαφέρον "Το μυστικό στα μάτια τους" και πώς αλλιώς όταν, ο συνταξιούχος πλέον υπάλληλος των δικαστηρίων αποφασίζει να γράψει ως μυθιστόρημα μια υπόθεση που έμελλε να τον στοιχειώσει εδώ και είκοσι πέντε χρόνια αφ' ότου ξεκίνησε. Οι χαρακτήρες των ηρώων που εμπλέκονται στην ιστορία, η ασυνήθιστη πλοκή της υπόθεσης με την ιδιότυπη ασυλία του δράστη, η εμμονή του συζύγου του θύματος, αλλά και ο ανομολόγητος έρωτας μεταξύ των δύο πρωταγωνιστών με καθήλωσε μέχρι το τελευταίο λεπτό!   
"Πώς μπορεί να ζεί κανείς μια άδεια ζωή;" 
"Δεν ξέρω τι να πιστέψω πια." 
"Διάλεξε προσεκτικά, μόνο οι αναμνήσεις μένουν τελικά. 
Διάλεξε τις σωστές τουλάχιστον" 
"Δεν ήταν άλλη ζωή, αυτή ήταν"

Labels:

Tuesday, March 22, 2011

spring


[Botticelli - Primavera]


Η μέρα μεγαλώνει και η ζωή μου μικραίνει.
Aκούω τον χτύπο της και προσπαθώ να συντονιστώ μαζί της.
Δεν τα καταφέρνω πάντοτε να την προφθασω.
Ξεφεύγει, πότε σαν δραπέτης και πότε σαν μαυλιστική παρουσία που διαστέλλει τον πόθο σε κάθε της βήμα.
Αγγίζω τα λεπτά της χείλη να γευτώ τους χυμούς που αναβλύζουν από τα σπλάχνα της και προσπαθώ να ξανανιώσω την άνοιξη της ζωής.

Tuesday, March 15, 2011

Future...


Δεν γνωρίζω μέχρι ποιο σημείο μπορεί να φθάσει η, έμφυτη μάλλον τάση και ανάγκη μας, να προκαλούμε το ευαίσθητο φυσικό περιβάλλον που μας φιλοξενεί. Δεν γνωρίζω και, αν δείχνουμε τον απαραίτητο σεβασμό απέναντί του. Ο ανταγωνισμός οδηγεί σε δραστηριότητες με απρόβλεπτες ενίοτε συνέπειες. Δεν λέω ότι δεν χρειάζεται να εξελίσσεται η τεχνολογία για να μη κινδυνεύουμε από πυρηνικά ατυχήματα και να μη δημιουργούμε πανύψηλα κτίρια για να μη κινδυνεύουμε από τους σεισμούς. Ίσως όμως ο έλεγχος για την ασφαλή τους χρήση, των τεχνολογικών επιτευγμάτων μας, απέναντι στα φυσικά φαινόμενα, να απαιτεί ακόμη μεγαλύτερο κόστος σε απώλειες & καταστροφές. Άλλωστε η εξέλιξή μας, η πορεία μας, ήταν τις περισσότερες φορές αρκετά ριψοκίνδυνη. Κάπου όμως πρέπει να υπάρχουν και ήπιες μορφές ανάπτυξης, δόμησης και ενέργειας. 

Thursday, March 10, 2011

at traffic lights

Την ώρα που βρίσκεσαι σε κάποιο δρόμο της πόλης σου, μέσα σ' ένα αυτοκίνητο και κοιτάζεις έξω από το παράθυρό σου. Τη στιγμή που περιμένεις στο φανάρι για να ξεκινήσεις, σκέφτεσαι τη μέρα σου που πέρασες και προσπαθείς να ξεφύγεις μέσα στο λιγοστό της υπόλοιπο που απομένει. Επιθυμείς και ψάχνεις κάποιο σχέδιο διαφυγής. Μέχρι που φθάνεις στο επόμενο φανάρι. Ο χρόνος πιέζει και τα σχέδια εναλλάσσονται στα λίγα δευτερόλεπτα της αναμονής. Στην απόσταση που διανύεις μέχρι το επόμενο κάθε φορά φανάρι, αλλάζεις τις προοπτικές σου, μαζί με τους σταθμούς στο ραδιόφωνο. Θέλεις να τρέξεις, να κινηθείς πιο γρήγορα αλλά οι δρόμοι είναι γεμάτοι. Ενώ σκέφτεσαι διάφορα το βλέμμα σου αιχμαλωτίζει η διπλανή σου οδηγός. Οι ζωές σας κινούνται για λίγο παράλληλα. Μέχρι το επόμενο φανάρι. Μέχρι να χωρίσουν οι δρόμοι σας.

Labels:

Tuesday, March 08, 2011

C'est trop triste Venise

Με αφορμή ένα μήνυμα από το "Prasino Liker", τους υπέροχους στιχους του Françoise Dorin Que c'est triste Venise.που ερμηνεύει ο C. Aznavour & τις όμορφες εικόνες από μια χιονοσκεπή Βενετία, θα αποχαιρετίσουμε κάποια στιγμή και τον χειμώνα...

Que c'est triste Venise / Au temps des amours mortes / Que c'est triste Venise Quand on ne s'aime plus / On cherche encore des mots / Mais l'ennui les emporte On voudrait bien pleurer / Mais on ne le peut plus
Que c'est triste Venise / Lorsque les barcarolles / Ne viennent souligner Que des silences creux / Et que le coeur se serre / En voyant les gondoles Abriter le bonheur / Des couples amoureux
Que c'est triste Venise / Au temps des amours mortes / Que c'est triste Venise Quand on ne s'aime plus / Les musées, les églises / Ouvrent en vain leurs portes Inutile beauté / Devant nos yeux déçus
Que c'est triste Venise / Le soir sur la lagune / Quand on cherche une main Que l'on ne vous tend pas / Et que l'on ironise / Devant le clair de lune Pour tenter d'oublier / Ce qu'on ne se dit pas /
Adieu tout les pigeons / Qui nous en fait escortent / Adieu Pont des Soupir Adieu rêves perdus / C'est trop triste Venise / Au temps des amours mortes C'est trop triste Venise / Quand on ne s'aime plus.

Saturday, March 05, 2011

Η μάσκα

[Pablo Picasso Harlequin] Έψαχνε για τη μάσκα του. Ανεβοκατέβαινε σκάλες και ανοιγόκλεινε ντουλάπια & συρτάρια με μανία. Σε όλο το σπίτι, σε κάθε πιθανό σημείο που θα μπορούσε να την είχε τακτοποιήσει για την επόμενη χρονιά. Η ώρα περνούσε για το πάρτι που ήθελε να πάει. Εύρισκε διάφορα άλλα ξεχασμένα σχεδόν πράγματα, που κάθε φορά έλεγε πως θα τα πετάξει, ν' αδειάσει κι ο χώρος λίγο, κι όλο το ανέβαλε. Η ώρα περνούσε κι η μάσκα του δεν φαινόταν πουθενά. Ήταν μια όμορφη κι αγαπημένη του μάσκα κι ήξερε πως δεν θα εύρισκε άλλη οπουδήποτε τέτοια ώρα. Το πήρε απόφαση κι εγκατέλειψε την αναζήτηση. Απογοητευμένος κατευθύνθηκε στο λουτρό κι άναψε τα φώτα για να φρεσκαρισθεί. Το βλέμμα του καρφώθηκε στον καθρέπτη, αρκετά δευτερόλεπτα, όσα χρειάστηκε για να συνειδητοποιήσει ότι φορούσε τη μάσκα. Μάλιστα. Αυτό ήταν λοιπόν. Του είχε αρέσει υπεβολικά μάλλον, ώστε δεν την είχε ξαναβγάλει ποτέ από το πρόσωπό του. Συνήλθε γρήγορα και αφού σκέφτηκε ότι οι περισσότεροι ποτέ δεν εμφανίζονται με το αληθινό τους πρόσωπο, συνέχισε χαρούμενος για το πάρτι με τις μάσκες... χωρίς τη μάσκα του, βέβαιος ότι δεν θα τον αναγνώριζαν.

Labels:

Tuesday, March 01, 2011

εκπτωσεις

Είχε κατέβει στην αγορά. Ήταν Παρασκευή, απογευματινό, σχεδόν είχε νυχτώσει. Το κρύο έντονο και διαπεραστικό μαζί με ψιλόβροχο. Οι βιτρίνες στο ύψος των περιστάσεων, φωτισμένες, με το πλήθος να πηγαινοέρχεται ακατάπαυστα. Περπατώντας αργά, κοιτούσε καποιες βριτρίνες μέχρι να περάσει λίγο η ώρα για μια δουλειά που ειχε να κανει. Ήταν σαν χειμωνιάτικο σύνολο, χέρια στις τσέπες, γιακάς ανεβασμένος και μια τραγιάσκα. Κοιτώντας τις προκλητικές ακόμη εκπτώσεις και απορροφημένος στις μακροοικονομικές του σκέψεις για ένα ζευγάρι παπουτσιών που έβλεπε, ξαφνιάστηκε όταν άκουσε μια λεπτή & μελωδική φωνή να τον καλεί. Γυρνωντας το έκπληκτο βλέμμα του αντίκρισε την όμορφη και νεανική παρουσία, μιας συναδέλφου του που, διασταυρώθηκαν αναπάντεχα οι δρόμοι τους. Ένοιωσε σαν να σταμάτησε το κρύο απότομα, ο υπόλοιπος κόσμος σαν να εξαφανίστηκε και μείναμε μόνο οι δυό τους. Δεν ήξερε τι να πρωτοκάνει. Να θαυμάζει την όμορφη & κομψή παρουσία που βρέθηκε ξαφνικά μπροστά του; ν' ακούει εκείνα τα λίγα λόγια που ανταλλάξανε; να συγκεντρωθεί για να απαντά; Δεν αντέχει κανεις εύκολα τόσα πράγματα ταυτόχρονα. Χάθηκε για λίγο η κούραση της εβδομάδας, ανέβηκε το ηθικό, κι άργησε να επανέλθει εντελώς στην πραγματικότητα, παίρνοντας εκείνη τη γλυκιά & δυνατή γεύση της ζωής για λίγο... Την αποχαιρέτησε χαμογελώντας και, αναλογιζόμενος πως η ζωή είναι μερικές φορές καλύτερη έξω από το μπαρ, από το γραφείο, από το σπίτι, συνέχισε το δρόμο του....

Labels:

Guests
counter on blogger