Η παγιδα

"Όταν ήμουν μικρός ευχόμουν...
Νόμιζα πως η ζωή είναι σαν μια ταινία
Μπορείς να πατήσεις το στόπ και να γυρίσεις πίσω
Και να ξεκινήσεις από την αρχή
Από το σημείο που θέλεις να ξαναρχίσεις"
[Mladen]
Είναι η στιγμή που η ζωή μας έχει ήδη διατρέξει πλέον όλα εκείνα που εκ των υστέρων θα θέλαμε να είχαν εξελιχθεί διαφορετικά.
Δεν γίνεται όμως να γυρίσεις δεύτερη φορά μια σκηνή στην πραγματική ζωή. Όταν το πρόβλημα είναι έντονο και ο χρόνος πιέζει ασφυκτικά δεν έχεις την πολυτέλεια να σκεφθείς. Μειώνεται η ικανότητα αντίληψης της πραγματικότητας & οι αντιδράσεις σου λειτουργούν μάλλον ενστικτωδώς. Σχεδόν εκπλήσσεσαι και από τον ίδιο σου τον εαυτό & αντικρύζεις τα όριά του.
Ένας αρχιτέκτονας, ο Mladen που ζει με τη γυναίκα του, Marija και το γιο του Nemanja, σε μια στρωμένη & συνηθισμένη ζωή ανατρέπονται τα πάντα όταν ο μικρός αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα υγείας & πρέπει να χειρουργηθεί μόνο στο εξωτερικό με υπερβολικό-απαγορευτικό κόστος για την οικογένεια.
Η απελπισμένη & επείγουσα αναζήτηση του χρηματικού ποσού οδηγεί σε ανεξέλεγκτες & μοιραίες διαδρομές ακροβατώντας ανάμεσα στο ηθικό & στο ανήθικο κάνοντας τις προσωπικές & κοινωνικές δομές να τρίζουν & να γκρεμίζονται από την μια στιγμή στην άλλη. Να καταστρέψεις μια άλλη ζωή για να σώσεις μια δική σου.

Σκηνοθεσία: ΣΕΡΝΤΑΝ ΓΚΟΛΟΥΜΠΟΒΙΤΣ

without

Οι τελευταίες μέρες του Νοέμβρη με βρίσκουν να προσπαθώ να διακρίνω τα ίχνη σου. 

Μέσα στις ανταύγειες από το λιγοστό φως που διαχέεται απαλά στους δρόμους της πόλης, στις στολισμένες βιτρίνες & στα παράθυρα των γραφείων. Στον απόηχο μιας γιορτής. Στην ηχώ των λόγων σου μέσα στις σκέψεις μου. Στη σκόνη του χρόνου που τρέχει να καλύψει τα πάντα. 

"Ολα που δεν κατάλαβα / 

σε ποιά συγνώμη που δεν δίνω / 

θα χωρέσουν;"

[Κ.Δ.]

bucket list

Πότε μπορούμε τελικά να εκτιμήσουμε την αξία της ζωής μας. Της ατομικής μας, της προσωπικής μας, της μοναδικής μας ζωής;
Όπως όλα τα πράγματα όταν κινδυνεύουμε να τα χάσουμε, ιδίως τον εαυτό μας, τότε μάλλον συνειδητοποιούμε την πραγματική της αξία.
Oι προβληματισμοί προκύπτουν παρακολουθώντας το "bucket list" και τίθενται επί τον τύπο των ήλων όταν δύο άγνωστοι μεταξύ τους συναντώνται στο ίδιο δωμάτιο ενός νοσοκομείου & πληροφορούνται ότι έχουν λίγο χρόνο ζωής ακόμη.
Ο Τζακ Νικολσον (Έντουαρτ) & ο Μοργκαν Φρημαν (Κάρτερ) αφήνουν την τεράστια υποκριτική τους τέχνη να, αναχαιτίσει το τέλος που πλησιάζει & είναι πλέον ορατό, υποδυόμενοι τους ρόλους δύο καρκινοπαθών συνανθρώπων μας που αντιδρούν μ' έναν διαφορετικό & ασυνήθιστο τρόπο, λίγο πριν κλείσει ο κύκλος της ζωής τους. Ο ένας ιδιοκτήκτης του νοσοκομείου παντρεμένος τέσσερις φορές κι άλλος μηχανικός αυτοκινήτων με μεγάλη οικογένεια, ο οποίος αρχίζει να γράφει μια λίστα επιθυμιών, αυτό που ο καθηγητής Φιλοσοφίας στο πρώτο έτος ανέθεσε ως εργασία & την ονόμασε "bucket list" Έπρεπε δλδ να γράψουμε μια λίστα μ' αυτά που θέλαμε να κάνουμε στη ζωή πριν πεθάνουμε.
Εκεί λοιπόν αρχίζουν και οι καταπληκτικοί διάλογοι δύο ώριμων ανθρώπων !
""Εγινε μια έρευνα κάποτε. Ρωτήθηκαν χίλιοι άνθρωποι: αν μπορούσαν να μάθουν θα ήθελαν να πληροφορηθούν την ακριβή μέρα του θανάτου τους; Το 96% απάντησε όχι. Εγώ πάντα ήμουν με το υπόλοιπο 4% Πίστευα ότι θα μ' απελευθέρωνε να μάθω πόσος καιρός μου να ζήσω. Τελικά δεν σ' απελευθερώνει"
Είναι όμως δύσκολο να υπολογίσεις την αξία μιας ανθρώπινης ζωής. Άλλοι λένε ότι μετριέται με όσους αφήνεις πίσω σου. Άλλοι λένε σύμφωνα με την πίστη σου. Άλλοι λένε από την αγάπη. Άλλοι λένε ότι η ζωή δεν έχει καμία αξία.
Τί πιστεύω εγώ;
Ότι μετράς την αξία σου σύμφωνα με το πόσοι άνθρωποι πίστεψαν στη δική σου αξία. Το μόνο σίγουρο είναι ότι πέρα από μετρήσεις ο Έντουαρτ Κόουλ έζησε τις τελευταίες του μέρες πιο έντονα απ' όσο ζούνε άλλοι σ' όλη τους τη ζωή. Όταν πέθανε τα μάτια του ήταν κλειστά μα η καρδιά του ορθάνοιχτη."

αθορυβος περιπατος

Κάθε μέρα που περνάει μεγαλώνει η απόσταση. Δεν νιώθω πως έφυγες ακόμη. Μόνο πως λείπεις. Χωρίς να το θές άφησες ανεξίτηλο το στίγμα σου. Αποτυπώθηκε στη σκέψη μου, κι έτσι κάθε φορά, σε κάθε κείμενο, σε κάθε λέξη που κάποιο γράμμα ταιριάζει και στ' όνομά σου όλα γαληνεύουν. Ακούω τη φωνή σου, το γέλιο σου και βλέπω το μειδίαμα στα χείλη σου. Ξέρω πως προσπαθείς να προλάβεις το χρόνο, να τα προλάβεις όλα, τη δουλειά σου, τις προσδοκίες σου, την αγαπημένη σου 7η & τα φεστιβαλ. Το βλέπω, το βλέπω σε κάθε καρέ μικρού & μεγάλου μήκους...

"Είν' η φωνή μου ένας αθόρυβος περίπατος
μοναχικής γραφής
σε βροχερούς άδειοδρόμους"
[K.Δ.]

Η πλατεία ήταν γεμάτη , με το νόημα που 'χει κάτι απ' τις φωτιές.
Στις γωνίες και τους δρόμους από συντρόφους οικοδόμους, φοιτητές
και συ έφεγγες στη μέση όλου του κόσμου,
κι ήσουν φως μου , κατακόκκινη νιφάδα σε γιορτή
σε γιορτή που δεν ξανάδα στη ζωή μου τη σκυφτή.
Η πλατεία ήτανε άδεια και τρελός απ' τα σημάδια , σαν σκυλί
με συνθήματα σκισμένα, σ' έναν έρωτα για σένα έχω χυθεί
στ' αμφιθέατρο σε ψάχνω, στους διαδρόμους και τους δρόμους,
και ζητώ πληροφορίες και υλικό,
να φωτίσω τις αιτίες που μ' αφήνουνε μισό

Η πλατεία είναι γεμάτη κι απ' το πρόσωπό σου κάτι έχει σωθεί
στον αγώνα του συντρόφου, στην αγωνία αυτού του τόπου για ζωή
στα παιδιά και τους εργάτες , στους πολίτες, στους οπλίτες ,
στα πλακάτ και τη σκανδάλη που χτυπά,


η συγκέντρωση ανάβει κι όλα είναι συνειδητά.


[Στίχοι Δ. Σαββόπουλος]

στιγμες

Είναι τόσο νωρίς ακόμη. Πρωινό καθαρό κι ερημικό. 

Κανείς άλλος δεν ήρθε σ' ολόκληρο το κτίριο. 

Κανένας θόρυβος δεν ακούγεται. 

Νιώθω να έχω μαζί του, με τους χώρους του, 

τους διαδρόμους και τις σκάλες του μια αίσθηση 

αλληλεγγύης & συμμετοχής στην ησυχία του, 

που σε λίγο θα διαταραχθεί από τα καθημερινά του δρώμενα.

"Δεν ξέρω τι γυρεύω αυτές τις ώρες πάντα κάθε μέρα

 Νομίζω πως βρίσκομαι μακριά σας

μαζί μ' αλλιώτικους ανθρώπους..."

[Μ.Αναγνωστάκης] (Νόηση)

ισορροπίες

"'Ενα σύστημα βρίσκεται σε μηχανική ισορροπία όταν το άθροισμα των δυνάμεων και ροπών, σε κάθε σωματίδιο που αποτελεί το σύστημα, είναι μηδέν."

Έκανε το ίδιο δρομολόγιο κάθε φορά εδώ και χρόνια,
με μικρές μόνο παραλλαγές.
Έτσι για να έχει την εντύπωση ότι κάτι αλλάζει.
Ένας δρόμος παράλληλος τη μια μέρα ή μια μικρή πλατεία την άλλη.
Κάποιες φορές πάλι οι σκέψεις του ήταν τόσο έντονες που δεν πρόσεχε καθόλου τη διαδρομή, το περιβάλλον του, κι έφθανε σχεδόν χωρίς να το καταλάβει.

"Πρέπει πρώτα να βυθιστείς ολόκληρος,
ώρες μέρες, μπορεί και χρόνια,
ολόκληρος, και το κεφάλι μέσα,
στη φρικαλέα τελετή της ασφυξίας.
Κι αν αντέξεις."

[Κ.Δ.] (Αιρετικές ουσίες)

vicky, christina, barcelona

Μπορεί μια πόλη να είναι ιδιαίτερα ερωτική; ή μήπως ο ερωτισμός που βρίσκεται στον ψυχισμό ολων των ανθρώπων καταπιέζεται ασφυκτικά κάτω από την υποκριτική κοινωνική πίεση & μόλις προκύψουν οι ιδανικές συνθήκες ανθίζει;
Προφανώς η ερωτική επιθυμία, το συναίσθημα η ερωτική έλξη δεν γνωρίζει όρια. Σαν βασικό ένστικτο προσπαθεί πάντα να βρεί το δρόμο της. Και τον βρίσκει. Άσχετα αν εμείς τελικά θα τον διαβούμε. Έτσι μάλλον είναι η φυσική τάξη των πραγμάτων. Μπορεί να είμαστε εγκλωβισμένοι αρκετά χρόνια σε έγγαμο βίο, όπως η Τζούντυ,
μπορεί να ετοιμαζόμαστε να παντρευτούμε τον άνθρωπό μας σε λίγες μέρες, όπως η Βίκυ, αλλά όπως και νάχει, κάτι ανεξερεύνητο αποφασίζει διαφορετικά μέσα μας. Ετσι για να μας αναστατώσει, να μας μπερδέψει απίστευτα, να μας αποπροσανατολίσει. Είναι όμως κάτι που συμβαίνει τόσο αυθόρμητα & τόσο υπέροχα. Είναι αυτό το συναίσθημα της ερωτικής ελευθερίας, η πνοή ζωής. Είναι αυτό που μερικές φορές μας φοβίζει & μας ελκύει ταυτόχρονα.
Μας φοβίζει γιατί δεν μπορούμε να το ελέγχουμε πάντοτε & οχυρωνόμαστε πίσω από τα κοινωνικά αποδεκτά δεσμά. Ίσως όλα είναι μια ερωτική επιθυμία που πλανιέται γύρω μας, σαν το οξυγόνο που αναπνέουμε. Δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αυτό.
Για άλλη μια φορά ο Γούντυ Άλλεν παρουσίασε ένα αριστούργημα. Με το γνωστό του ύφος κατάφερε να τιθασσεύσει χαρακτήρες & πρόσωπα, καταστάσεις & γεγονότα της ζωής μας, της καθημερινότητας, αναδεικνύοντας το μεγαλείο της ανθρώπινης ύπαρξης στις κορυφαίες της στιγμές όπως είναι οι ανθρώπινες σχέσεις.

http://www.vickycristina-movie.com/

http://www.apple.com/trailers/weinstein/vickycristinabarcelona/